Het eerste “slachtoffer” van de nieuwe koers (professionalisme) was trainer Jan Remmers. De man die NEC naar de eredivisie had gebracht, trainde NEC parttime in de avonduren. Hij wilde zijn maatschappelijke carrière niet inruilen en voelde er niks voor om fulltime trainer te zijn. Overigens begreep hij de koers van NEC wel; dit was de trend die in het hele betaalde voetbal te zien was met fulltime contracten voor spelers en trainers. Zijn keuze om het pas verlengde contract in te leveren was geheel vrijwillig en bij de club vonden ze het jammer dat Remmers vertrok, ondanks de wat mindere resultaten de laatste tijd. Voor seizoen 1970-1971 werd dan ook een nieuwe trainer aangetrokken: Wiel Coerver. Hij werd dus de eerste fulltime trainer in de geschiedenis van de club. Behalve een fulltime coach kregen ook steeds meer spelers fulltime contracten, zodat ze ook in de middag konden trainen. De wortels van die oude amateurclub begon de club steeds verder achter zich te laten. Het betaalde voetbal van NEC werd een bedrijf waar de hele dag gewerkt werd om goede resultaten te behalen.
Naast de nieuwe trainer Coerver en de nieuwe algemeen voorzitter Peeters waren er ook een hoop nieuwe gezichten in de selectie bijgekomen. Zo kwam Chris Dekker van AZ’67, Theo de Jong van Blauw-Wit en Cas Janssens van Wageningen. Goede profs dus, maar dit jaar kende ook een lichting goede amateurs die bij NEC kwamen spelen. Wat te denken van doelman Harry Schellekens, Gerdo Hazelhekke, Bert Kramer en de man die bij Juliana ’31 uit Malden werd weggeplukt, Frans Thijssen?
Thuis in de eigen Goffert speelde NEC dit seizoen ijzersterk. Er werd onder andere van Feyenoord gewonnen en ook Ajax wist niet te winnen in Nijmegen. Uit was het echter heel erg slecht wat NEC liet zien. Even om de verschillen aan te geven: thuis won NEC elf keer en uit slechts één keer, NEC pakte daardoor bij uitwedstrijden slechts 7 punten. De uiteindelijke achtste plaats was natuurlijk wel gewoon erg netjes. Nieuwe aankoop Theo de Jong werd topscorer met 15 goals.
De doorgezaagde doelpalen in het Zuiderpark
De bekercompetitie kende alweer een dubieuze hoofdrol voor de KNVB. NEC speelde een ijzersterk bekertoernooi door Roda JC, Vitesse en ADO uit te schakelen. De halve finale werd in die tijd op neutraal terrein gespeeld en de clubs overlegden wat de meest geschikte locatie zou zijn voor die halve finale. Ajax wilde dolgraag op het terrein van ADO spelen, dat was lekker dichtbij natuurlijk, maar waarschijnlijk was dit niet de enige reden. In die tijd waren er nog geen echte hooligans en van haat tussen Ajax en ADO was nog geen sprake. Wel was het zo dat NEC het Haagse ADO had uitgeschakeld en dat vonden de vele neutrale Haagse fans die naar deze wedstrijd gingen kijken natuurlijk niet leuk. NEC zou dus alles behalve op een neutraal terrein gaan spelen. De clubs kwamen er niet uit en dus was het aan de KNVB om een geschikte locatie te vinden. Je zou vermoeden dat zowel NEC als Ajax de zin niet kregen en dat de KNVB voor een compleet ander alternatief zou kiezen, maar niets is minder waar: ze kozen de zijde van Ajax (zoals gewoonlijk) en lieten de wedstrijd spelen in Den Haag.
Uiteraard was de woede in Nijmegen groot. Zo groot dat twee NEC-fans besloten om over te gaan tot een soort sabotage-actie. Ze zaagden de doelpalen, die toen nog van hout waren, door. Bijna had hun actie succes en werd de wedstrijd gestaakt, maar de goals werden nog net op tijd vervangen. Daar bleef het helaas niet bij, want de door de KNVB aangestelde scheidsrechter was ook nog eens bijzonder partijdig en floot opzichtig alles in het nadeel van NEC. Ajax kreeg een onterechte penalty waar NEC een penalty had moeten krijgen, maar niks kreeg. De Amsterdammers wonnen met 2-0.
Veel grotere verliezen werden weer naast het veld geleden. Het voorgaande seizoen had NEC al afscheid moeten nemen van twee voorzitters en ook dat jaar raakten we plotseling een voorzitter en een oud-bestuurslid kwijt. De voorzitter die overleed was de heer Peeters, de man die aan het begin van het seizoen de positie had overgenomen van Nico Verbeek. Zijn functie zou vanaf het nieuwe seizoen overgenomen worden door de heer Willemsen. De andere overledene was clubicoon en erelid Fons Lodenstijn die sinds 1907(!) allerlei functies had bekleed bij de club.
Net als dertien jaar eerder werd NEC in '70-'71 getroffen door twee sterfgevallen: links clubicoon Fons Lodenstijn, rechts voorzitter Peeters
Een piepjonge Leen Looijen
De trend naar meer professionalisme werd doorgezet in seizoen 1971-1972. Er kwam voor het eerst een fulltime manager, er kwam een reorganisatie van het bestuur van de betaald-voetbaltak en er kwamen twee hulptrainers. Hulptrainer Blokland was verdwenen en Leushuis en de nog hele jonge trainer Leen Looijen kwamen de technische staf versterken.
Professioneel bleek ook de werkwijze van trainer Wiel Coerver. Hij besteedde veel tijd aan simpele basisvaardigheden en techniek en door het vele herhalen werden spelers steeds beter. Ook z’n methoden waren totaal anders. Er werd opeens ook gefietst door de selectie, het trainingsveld werd verkleind, er kwamen verplaatsbare goals, spelers kregen voor het eerst te maken met duurlopen in het bos, er kwam een speciaal sprintveld en heel beroemd is de invoering geweest van een krachthonk. Bijna allemaal methoden die in het moderne voetbal niet meer weg te denken zijn.
In de selectie waren veel mutaties voor seizoen 1971-1972. Zo vertrok Davidovic naar Lierse, Jendrossek naar Bielefeld, Oosterveld naar De Graafschap, Hazelhekke naar Wageningen en Dekker naar DWS. Naar Nijmegen kwamen Kronshorst van Holland Sport, Muller van Blauw wit, Prosen van Maribor en enkele jonge amateurs en jeugdspelers. De belangrijkste aankoop dat jaar was de man die bijna 500 wedstrijden zou gaan spelen voor NEC: Sije Visser. Hij kwam van Hermes DVS. In de loop van het jaar kwamen er nog twee jeugdspelers bij de selectie, die het toch redelijk ver geschopt hebben: Jan van Deinzen en de jongeman met het lange haar uit Groesbeek, Jantje Peters.
Drie belangrijke nieuwe aankopen uit 1971 in actie, links Jan van Deinzen en Sije Visser en rechts Jantje Peters
Hoewel er beduidend minder gescoord werd, er minder punten thuis werden gepakt dan het vorige seizoen en NEC dik onderuit ging tegen Feyenoord en Den Haag, haalde NEC toch een erg mooie zevende plaats. Na jaren stond ook de derby weer eens op het programma, omdat Vitesse was gepromoveerd. NEC won thuis met 2-0 en uit met 2-3 van Vitesse, dat aan het einde van het seizoen weer meteen degradeerde. De goed keepende Harry Schellekens verdiende door zijn goede prestaties een plek in Jong Oranje. Het was lang geleden dat de fans van NEC weer eens een international hadden gezien bij hun club. De fans bleven trouwens de weg naar De Goffert vinden. Het toeschouwergemiddelde lag namelijk net als het jaar daarvoor rond de 12.000 bezoekers.
Helaas gaan we nu weer in herhaling vallen, maar goed daar kunnen wij ook niks aan doen. Drie keer raden waar het over gaat. Juist, het bekertoernooi en de rol van de KNVB. Na de winst tegen Roda JC en NAC kwam weer Ajax-NEC uit de kokers. Ditmaal was het nog geen halve finale, die op neutraal terrein had moeten worden gespeeld, dus daarmee kon de KNVB Ajax niet helpen en dus werd om onduidelijke redenen afgeweken van de vastgestelde bekerspeeldag voor deze wedstrijd. Tussen twee loodzware wedstrijden van NEC in vond de KNVB uiteraard nog een plekje. Zelfs de pers begon nu de kant van NEC te kiezen en de KNVB ervan langs te geven.
Het professionalisme zat er inmiddels aardig in bij de club en in de middag werd er nu ook volop getraind. Wel was het zo dat de spelers tussen de trainingen door geen eigen plek hadden en daarom werd kort na de start van seizoen 1972-1973 voor het eerst een spelershome in gebruik genomen. De Bree, De Jong, Pijs, Bönnen en Prosen zouden dit niet meer meemaken. Zij vertrokken naar andere clubs. Nieuwe spelers dat seizoen waren onder andere Ben Gerritsen, Eddy Sobczak, Guus Hoevenberg en Eugene “Eus” Marijnissen.
Cas Janssens
De mannen behaalden een keurige negende plaats in de competitie. Er had misschien nog meer ingezeten, maar omdat er in de tweede seizoenshelft net iets teveel punten werden verspeeld bleef het bij die negende stek. Het publiek liet het in de tweede helft van het seizoen wel afweten. Het gemiddelde kwam dat jaar niet verder dan 7800. De fans die wel trouw kwamen zagen Cas Janssens topscorer worden met 18 goals. Daarmee werd hij ook topscorer in de eredivisie, iets wat geen enkele NEC-speler na hem ooit is gelukt.
In het bekertoernooi bereikte NEC voor het eerst de finale. Go Ahead Eagles, SVV, Feyenoord en AZ ’67 werden achtereenvolgens verslagen en NEC ging als favoriet de finale in tegen NAC. Helaas verloor NEC deze finale, mede door een blunderende Harry Schellekens. De 12.000 fans die meegereisd waren naar de Kuip in Rotterdam dropen na afloop teleurgesteld af. Toch konden de supporters de laatste seizoenen terugkijken op goede resultaten in de competitie en de beker en waren nieuwe jonge talenten zoals Peters en Thijssen uitgegroeid tot zeer goede voetballers. Veel hiervoor was te danken aan Wiel Coerver, de man die met z’n typische manier van trainen en grote aandacht voor de jeugd erg belangrijk is geweest voor NEC. Hij had inmiddels een uitnodiging van Feyenoord op zak en zou de club aan het einde van het jaar gaan verlaten.
Meg de Jongh
Op Stadionplein één waren ze toch erg teleurgesteld over de enorme terugval in het aantal supporters: 35% van de toeschouwers bleef voortaan thuis en was alleen nog warm te maken voor de krenten in de pap, zoals de bekerfinale. In een tijd waarin de recettes nog enorm belangrijk waren, betekende dit bezuinigen op contracten en bezuinigen op contracten betekende ook bezuinigen op kwaliteit. Van de twee hulptrainers bleef alleen Leen Looyen over en als trainer van seizoen 1973-1974 werd de ervaren Meg de Jongh binnengehaald.
Door de bezuinigingen moesten ook een aantal goede spelers vertrekken en dat zorgde bij zowel de trouwe fans als de wegblijvers voor het nodige onbegrip. Topscorer Janssens vertrok naar Nimes in Frankrijk, Frans Thijssen ging naar FC Twente en Felix Muller vertrok naar NAC. De spelers die ervoor in de plaats kwamen, waren - met alle respect - geen spelers die dat gemis wel even op konden vangen. Daarnaast leek de Goffert dit jaar ook de set van de TV-serie MASH, die een jaar eerder voor het eerst op de buis was verschenen. Jantje Peters, Ad Mellaard, Jan van Deinzen en Sije Visser kregen problemen met de meniscus en Piet Hamberg, Leo Hermsen en John Frandsen kregen alle drie zelfs een beenbreuk! Tel daarbij ook nog eens het gebrek aan een beetje geluk op (vaak van die geniepige 1-0 nederlagen) en je snapt dat het een heel moeilijk jaar werd. Maar daar bleef het niet bij. Al in januari gaf trainer De Jongh er de brui aan. Hij was gehaald om leuk aanvallend voetbal te gaan spelen, maar dat was volgens hem niet realiseerbaar met deze selectie en hij stapte op. Leen Looijen nam het van hem over. Tot op de laatste speeldag bleef de kans op lijfsbehoud aanwezig. NEC won zelf met 3-0 van Haarlem, maar Ajax wist niet van mede-degradatiekandidaat Roda JC te winnen (0-0) en de andere gegadigde voor een stapje terug NAC won opeens thuis van kampioen Feyenoord met 1-0. Voor het eerst in haar profbestaan degradeerde onze club uit de eredivisie.
Het vreemde was dat het gemiddeld aantal toeschouwers toenam tot 9.000 gemiddeld per wedstrijd. Dat kwam waarschijnlijk omdat het tot de laatste wedstrijden heel erg spannend was, waardoor meer supporters kwamen kijken. Een ander positief punt in dit vervelende jaar voor NEC was dat Jan Peters werd geselecteerd voor het Nederlands elftal. Hij mocht invallen in de wedstrijd tegen Zweden.
Piet de Visser
Met een bijna volledig nieuw bestuur met voorzitter Van de Bergh aan het roer werd een nieuwe start gemaakt in de eerste divisie. Piet de Visser werd aangesteld als nieuwe trainer. Hij tekende een contract voor drie jaar. In die tijd was Piet de Visser nog niet bekend als belangrijkste adviseur van de rijken der aarde die voetbalclubs opkopen, maar was hij een trainer die in de eerste divisie de nodige ervaring had opgedaan.
De mensen in Nijmegen hadden, tussen wat genuil door, redelijk veel vertrouwen in het komende seizoen, maar volgens de sportpers was NEC zelfs de torenhoge favoriet voor het kampioenschap. De Visser temperde dat optimisme, mede ook omdat er door de degradatie een totaal andere groep stond dan het jaar daarvoor. Zo was Eddy Sobczak vertrokken naar VVV, Frans Eggenkamp naar TOP, Jan van Deinzen naar Go Ahead Eagles, Joop Leidekker naar PEC Zwolle, Jos Peters en Piet Hamberg naar Wageningen, Chris Kronshorst naar FC Utrecht en Henk Liotart naar de Verenigde Staten. Daarnaast kreeg Wim van Rooy geen contract meer, werd Leo Hermsen afgekeurd en was Guus Hoevenberg nog in onderhandeling voor aanvang van seizoen 1974-1975. De goede tellers onder ons kunnen zien dat er elf spelers vertrokken. De nieuwe namen waren Janus Kowalik van Sparta, Jan Hoogendoorn van PEC Zwolle, Hiddo Reijs van FC Vlaardingen, Jan de Wardt van Givo uit Veenendaal en linksbuiten Wim “Wimke” Meijers van De Graafschap die met trainer Piet de Visser meekwam en zodoende weer terug kwam op Nijmeegse grond.
Ondanks een ijzersterk begin van NEC met 9 punten uit 5 wedstrijden won Eindhoven de eerste periode. De meeste clubs speelden erg verdedigend tegen NEC en lieten de Nijmegenaren het spel maken. Misschien wel een verklaring voor de liefst 18 gelijke spelen van onze club dat jaar. In de tweede periode kwam FC Groningen flink opzetten en leek de achterstand al hopeloos te worden, maar de derde periode was voor NEC en opeens kon heel Nijmegen weer hopen op een kampioenschap. De laatste wedstrijd, uit bij Volendam, moest de beslissing brengen. Het gemiddeld aantal toeschouwers was dit seizoen flink afgenomen naar ongeveer 5500 man, maar deze wedstrijd zorgde voor een ware uittocht en de Dijk was even een stukje van de gemeente Nijmegen. Het werd uiteindelijk 1-1, maar omdat ook Groningen niet wist te winnen werd NEC voor de eerste en enige keer in het bestaan als betaald voetbalclub kampioen.....van de eerste divisie, dat dan weer wel.
NEC spelers vieren het kampioenschap van de eerste divisie in 1975
In de stad en met name bij het bordes van het stadhuis werd het kampioenschap uitbundig gevierd. Gelukkig zou NEC in haar jubileumjaar weer op het hoogste niveau gaan spelen! Over hoogste niveau gesproken: als speler uit de eerste divisie bleef Jan Peters uitkomen voor het Nederlands elftal. Tegen België (1-0 winst) , Duitsland (1-1) en Joegoslavië (3-0 nederlaag) speelde Peters mee en deed dat uitstekend. Ook Harry Schellekens maakte deel uit van de selectie van het Nederlands elftal tegen Joegoslavië, maar hij speelde niet.
