Op het moment dat ik mijn verhaal wil schrijven, heeft Nieuw Zeeland net verrassend gelijk gespeeld in Zuid Afrika tegen de fantasieloze Italianen van de zuinig kijkende Lippi. Mijn voetbalvrienden halen daardoor een oud cliché van Dick Advocaat uit de kast: ”Geluk dwing je af!”. De spreuk zal in een hoop gevallen opgaan. Helaas weet ik sinds 2 juni jongstleden weer des te duidelijker dat er ook schrijnende uitzonderingen zijn op deze veelbelovende, schijnbaar altijd werkende gedragsregel.

Ik heb de krant van maandag 18 december 1972 voor mij liggen. Daarin staat het verslag van de wedstrijd NEC–PSV: 2-2. “Cas Janssens straft fout van Van Esdonk doeltreffend af” en Gehandicapt NEC toch nog gelijk” zijn de koppen halverwege de sportpagina. Die zinnen staan in de schaduw van hetgeen er boven vetgedrukt in het oog springt:”Voortreffelijk debuut van Leo Hermsen (18)” en “Wiel Coerver: Dit wordt de nieuwe Johan Neeskens”. In het bovenste artikel wordt uitgelegd dat NEC in de rust tegen PSV de geblesseerde Piet Hamberg vervangt voor het opkomende talent Leo Hermsen. Letterlijk staat er: ”Doordat Ad Mellaard, Jan van Deinsen en Jan Peters niet konden spelen in verband met blessures en griep, moest Coerver een beroep doen op één van de meest talentvolle spelers die er bij NEC op dit moment rondlopen.

 

Leo Hermsen, nog steeds amateur, heeft zich dit seizoen een vaste plaats veroverd in het B-elftal, maar doet het daarin zo goed, dat het voor Coerver al spoedig duidelijk werd dat deze Leo Hermsen zeker in aanmerking zou komen voor een plaats in het eerste elftal”. Ondanks dat hij de zaterdag voor de wedstrijd al gespeeld heeft met de tweede keus van NEC en op advies van de vaak overfanatieke Wiel een bosloop van 8 kilometer loopt, speelt Leo zijn directe tegenstander Willy van de Kuijlen uit de wedstrijd. Zijn eerste optreden voor 10.000 toeschouwers levert geen plankenkoorts op. De zon schijnt aan het begin van een, naar het zich laat aanzien, geweldige voetbalcarrière. Door hard te trainen, heeft de van S.C.H. en Blauw Wit afkomstige nuchtere Nijmegenaar het geluk een goede wending gegeven. Wiel Coerver steekt zijn waardering niet weg in een achterkamer, maar laat De Gelderlander optekenen:”Zo’n jongen moet je erbij hebben. Hij heeft karakter en gaat voor niemand uit de weg.…Leo Hermsen wordt de nieuwe Johan Neeskens”.

Met Leo heb in het seizoen 1988-1989 nog gespeeld bij S.C.H. Dé club van de Maaspleiner. Ik weet dat pech zijn geluk de nek om heeft gedraaid. Op 10 april 1973 verbrijzelt hij zijn enkel door een brommerongeluk. Weg toekomst in het betaalde voetbal. Wat rest is ontgoocheling en een manier zoeken om na zijn afkeuring de draad van het leven weer op te pakken. Accepteren is onmogelijk. Hij moet met zijn nieuwe perspectief leren leven. Leo heeft het nooit openlijk toegegeven, maar zijn zichtbare berusting en opmerkingen als “Ach zo geweldig was ik echt niet”, gaven aan hoe hij zijn hoofd overeind heeft gehouden in het drijfzand van het dagelijkse leven. Ook hij wist dat hij de enige speler was die Wiel Coerver halverwege 1973 had mee willen nemen naar Feyenoord. Dat zulke tragische gebeurtenissen plaatsvinden, is op zich niets bijzonders.

 

Rob Toussaint weet er over mee te praten. Hij kreeg het noodlot in zicht als speler van NEC B1. Ook door een verkeersongeval is zijn uitzicht op een mooie voetballoopbaan abrupt onderuit gehaald. Waar Leo Hermsen zijn rol moest overgeven aan Eugene Marijnissen, zag Toussaint dat medespelers als Chris van der Weerden, Patrick Koolen, François Gesthuizen en Andreas Gliatis wel door konden gaan met een mooie voetbaltoekomst. Willy Dullens, die door velen meer werd geroemd dan Johan Cruijff, beleefde ook zo’n deceptie vanwege een kapotte knie. Dat je geluk niet altijd kan afdwingen, is dus wel uitzonderlijk maar daarentegen ook niets nieuws. Ongetwijfeld is er nog een lange rij voorbeelden te noemen. Al die potentiële voetbalkanjers hebben zich nooit kunnen bewijzen en zochten een manier om hun leven voort te zetten.

Toch memoreer ik Leo Hermsen als baas boven baas als het gaat om de manier waarop pech bij hem geluk heeft verdrongen. Als voetbaldier heeft hij bij S.C.H. nog vele jaren in het eerste elftal gespeeld met zijn kapotte enkel. Als waardevolle kracht op het middenveld op amateurniveau. Zijn mooiste seizoen was het speeljaar 1978-1979 toen Sport Club Heesch ‘aan de hand’ van Pauke Meijers kampioen werd van de Vierde Klasse. Zijn S.C.H.-tijd heeft gelukkig nog veel voldoening opgeleverd. Over zijn cluppie bouwde hij zelfs een onovertroffen archief op. Hij zat dagen in het gemeentearchief te speuren naar krantenartikelen over de Blauwe Jungskes. Hij had de wens om als toeschouwer op sportpark de Biezen oud te worden. Ook die droom is weggevaagd. Slokdarmkanker kreeg hij. Maagkanker kreeg hij. Blaaskanker kreeg hij….. Hoeveel pech kan iemand hebben.

 

Op 2 juni is hij overleden. Op 28 mei is hij nog 56 jaar geworden. Verder reikte zijn geluk niet. Net op tijd heeft hij uit handen van Ronnie de Groot, namens S.C.H., nog een speciaal S.C.H.-shirt gekregen als teken van waardering. Dat heeft nog wat blijdschapstranen opgeleverd. Het is voor mij moeilijk te verkroppen dat deze sympathieke man, die heel wat levenshobbels te verduren heeft gekregen, zo jong moest sterven. Ik vertel het dan ook om nog even aan hem terug te denken en te tonen dat het belangrijk is om van elke dag zoveel mogelijk te maken. Tevens haal ik door dit verhaal ook de herinnering aan Leo als NEC-er even naar voren. Ik vond het een bijzonder prettige kerel die geweldig kon voetballen, maar toch altijd de bescheidenheid zelve was. Die ondanks zijn eigen tegenvallers, altijd bereid was om iedereen te helpen. Nooit jaloers op het succes van anderen. Meer dan een rubriek bij De Trouwe Honden waard om even bij stil te staan!

Volgende keer zal ik weer ingaan op voetbaltechnische zaken, zoals er van mij verwacht wordt. Rémy Amieux, Niki Zimling en Nathaniel Will moeten even wachten op commentaar, net zoals de manier waarop Wiljan Vloet zijn stempel wil drukken op het spel van NEC De nieuwe Neeskens is er niet meer en daar ben ik zeer verdrietig door.

Maarten