Voetbalsupporters, zeker die van onze club, kunnen nog wel eens extreem reageren. Na een winstpartij zijn ze euforisch, maar bij verlies zijn direct de poppen aan het dansen. Gisteren in Tilburg kwamen we in dat opzicht goed aan onze trekken. Van ‘ik weet al weer hoe laat het is’ via ‘wat een geweldig voetbal’ en ‘zie je wel dat het toch zo laat is’ naar ‘superspits en Champions League’ in negentig minuten; zie daar de achtbaan van Tilburg kort samengevat.

Laaanngzaaaaaamm, gaaaap!

De eerste uitwedstrijd van dit seizoen, op bezoek bij Frankie Demook en zijn kornuiten, begon met een behoorlijke portie irritatie. De vier bussen, inclusief twee verlengde exemplaren met ongeveer 70 zitplaatsen, vertrokken rond 12.30 uur vanaf de Goffert. En aangezien Tilburg niet zo ver weg is, was de verwachting dat we rond kwart voor twee zeker wel in het uitvak zouden zijn. Niets bleek minder waar. Het werd het busequivalent van de we-kijken-elkaar-aan-maar-rijden-niet-weg-strijd Schleck-Contador in de Pyreneeën, inclusief de sur place waar zoveel over werd gezegd en geschreven. Nu willen we niet pleiten voor capriolen zoals met die Eurolines-bus afgelopen vrijdag, maar iets harder dan maximaal 60 op de snelweg en 40 op de provinciale wegen is toch niet te veel gevraagd. Uiteindelijk bleek het een individuele actie van de motoragent voor de bus die kennelijk van het ritje wilde genieten. Dat hij 200 supporters daarmee flink dwarszat had hij natuurlijk wel/niet door (doorhalen wat niet van toepassing is), dat hij de verkeersveiligheid er zelfs mee in gevaar bracht had hij in elk geval behoren te weten. Schande!

Lege plekken, snelle goals

In Tilburg aangekomen was er weinig tijd om nog even iets te eten en te drinken. De wedstrijd stond al snel op het punt van beginnen. Even dreigden we daar weinig van te zien, maar het rookbommetje naast het uitvak zorgde alleen voor wat sfeer, niet voor slecht zicht. Gelukkig maar, want de doelpunten vlogen er al snel in. Al hadden we de eerste ook wel kunnen missen want die was voor Willem II. De verdediging, inclusief sluitpost Babos, zag er niet lekker uit en de eerste tegengoal van het seizoen was een feit. Voor een ontploffend Koning Willem II Stadion zorgde het niet. Of de vele lege plekken het gevolg waren van de zomervakantie is niet helemaal duidelijk, maar de 200.000 supporters die Willem II volgens een reclamebord zou hebben, zaten in elk geval niet allemaal in het stadion. Na de tegengoal herstelden onze mannen zich gelukkig vrij snel. Onder aanvoering van een watervlugge George, die alleen met ongeoorloofde middelen kon worden afgestopt, kregen we een paar aardige kansen en al snel was het gelijk. George legde bekeken terug op Schöne, die al even bekeken de bal in de netten schöpte.

Van voor naar achter naar voor naar voor

Ook na de goal bleef NEC voetballen. George kreeg een extra verdediger op zich maar bleef gevaarlijk. Helaas viel de goal aan de andere kant. Onze eigen Frank Demouge kopte raak en vierde dat ingetogen. Het is opmerkelijk hoe gevaarlijk Frankie tegenwoordig in de zestien is. Bij hoge ballen is hij nauwelijks te dekken en ballen over de grond weet ‘ie bijna altijd op doel te schieten. Leuk om te zien, behalve gisteren natuurlijk! Sowieso mochten we van geluk spreken dat het op dat moment 2-1 bleef. Vooral de verdediging stond niet goed. Sibum en Nuytinck hadden grote moeite en de rust kwam als geroepen. Gelukkig kwam het daarna allemaal toch nog goed. Na een minuut of tien in het tweede bedrijf kregen we een penalty van scheids Janssen. De pingel voor vasthouden was vrij makkelijk gegeven – had ons elitecorps daar geen instructies over gekregen? – maar de goal niet minder welkom. Vleminckx mocht een bijzondere week, vooral vanwege zijn debuut bij de Rode Duivels, bekronen met een treffer en deed dat onberispelijk. Het zou niet zijn laatste zijn. Een minuut of vijf later schoot hij de 2-3 binnen en even daarna maakte Basje Sibum er zelfs 2-4 van. In het uitvak kon de euforie niet op. En hoewel het een aardig idee is van de heren van Roodzwartgroen.nl om live vanuit het uitvak verslag te doen, denk ik dat het er in die periode niet veel meer dan gejuich en geschreeuw in de ether te beluisteren was.

De nummer twee van Nederland!

De koek van deze wedstrijd was ook na 2-4 echter nog lang niet op. De man met de fluit was consequent en legde de bal aan de andere kant ook op de stip na een licht vasthouden. Billenknijpen dus, want bij 3-4 is twintig minuten voetbal een eeuwigheid. En de kadetjes bleven tot diep in de blessuretijd samengeknepen. Op slag van het eindsignaal maakte BV18 er 3-5 van en kon het feest losbarsten. En dat deed het. Een tweede plaats op de ranglijst én de landelijke topscorerslijst zijn natuurlijk meer dan voldoende reden daarvoor. En waar de heenweg ons niet snel genoeg ging, kon de terugweg niet lang genoeg duren. Daar zorgen drie punten in de pocket en een pilsje binnen handbereik wel voor! De radio ging wat harder toen onze Belgische doelpuntenmachine kwam vertellen dat hij blij was. Europees voetbal, een miljoenentransfer naar een Spaanse topclub, het was allemaal onderwerp van gesprek in de bus. Op zo’n moment nuilen we even niet. Of toch wel? Want had Vleminckx Schöne nu van een goal bestolen? Wat is NEC toch een mooie club!

Thomas