Column Mark: Een zo-zo jaar
woe. 29 december 2010 

Als NEC supporter weet je tegenwoordig niet echt meer waar je staat. Waar 2008 sportief gezien misschien wel het beste jaar in de geschiedenis van onze club was, met als fraaie finale een heuse Europese overwintering, daar werden we in het daarop volgende jaar weer even collectief met beide benen op de grond gezet. In een wrange echo van kerst 2007, toen we troosteloos onderaan de ranglijst bungelden, werd in de donkere decembermaand van 2009 met een 17e plek op de ranglijst het kindeke Jezus gesmeekt om een zoveelste wederopstanding van onze zwalkende ploeg.

En toen brak 2010 aan. Een nieuw gloriejaar, of een terugkeer naar 'die andere divisie' die we nu al zoveel jaren succesvol weten te ontlopen? Het begin was in ieder geval hoopvol. Op 17 januari in de eigen Goffert leek het begin van een rampjaar zich nog wel even af te tekenen toen Lasse Nilsson al binnen 5 minuten een penalty verzilverde, maar uiteindelijk werd onze aartsrivaal toch nog met een 2-1 nederlaag terug over de Waal gestuurd. Fraai zag het er allemaal niet uit, maar daar waren we inmiddels wel aan gewend. In het hele seizoen '09-'10 zouden het aantal aanzienswaardige wedstrijden immers letterlijk op de vingers van één hand te tellen zijn.

NEC-NAC (4-2) was zo'n schaars lichtpuntje, met twee haast identieke kopgoals van NEC-telg Bram Nuytinck. Of de tweede helft tegen Twente, de latere landskampioen (2-1 verlies). En we hadden ook de billenknijper uit tegen ADO Den Haag, waar 'Potje' ons vijf minuten voor tijd in veilige haven loodste. Die 2-3 overwinning betekende in de praktijk ook meteen het einde van een seizoen om heel snel te vergeten, want in de twee daarop volgende wedstrijden uit tegen VVV (2-0 verlies) en thuis tegen Ajax (1-4 oorwassing) zakte onze ploeg weer eens collectief door de ondergrens. Een ondergrens die het hele seizoen overigens al meermalen naar beneden was bijgesteld.

Een belabberd seizoen, een club in financiële nood en een roerige selectie; ook de zomermaanden, die doorgaans de supportersharten sneller doen kloppen met beloftes van fraaie transfers en ongebreidelde mogelijkheden, leken dit kalenderjaar troosteloos en leeg. Gelukkig konden we ons wel even laven aan dat andere team waar we als rechtgeaarde Nederlanders aanspraak op mogen maken, het Nederlands Elftal. Helaas blijft Oranje sentimenteel gezien slechts een slap aftreksel van ons eigen rood, zwart en groen. En dus bleef ook tijdens het WK een schuin oog gericht op de dagelijkse nieuwtjes rond NEC. En die berichtten vooral over leegloop. El-Akchaoui mocht gratis weg, huurlingen Sarpong en Heubach keerden terug naar hun club, en de contracten van Pothuizen (die op de valreep tegen Ajax nog wel even zijn recordbrekende 84e gele kaart meepakte), Burgzorg en Radomski werden niet verlengd. Rutger Worm ging Down Under, Kivuvu zocht zijn heil in Oost-Europa. Tussendoor was ook de bij vele supporters in onmin geraakte Saïdi Ntibazonkiza nog voor een goede half miljoen euro stilletjes van de hand gedaan.

Uiteraard kwam er ook wat voor terug, maar telkens met de uitdrukkelijke sombere waarschuwing van Aalbers en co dat we vooral niet teveel moesten verwachten. Remy Amieux kwam over van FC Eindhoven en leek lange tijd tweede viool te mogen gaan spelen achter nota bene gelegenheidslinksback (maar eigenlijk centrale verdediger) Bram Nuytinck. Nathaniel Will was een transfervrije Ajax-jongeling zonder enige ervaring op het hoogste niveau. Daarnaast werd met Niki Zimling een Deen op huurbasis binnengehaald die ooit als een van de grootste talenten in Denemarken te boek stond maar inmiddels bij de reserves van Udinese zijn speelminuten meepikte. Ook kwam er een nieuwe keeper, Jeremy de Vriendt, op huurbasis over van KV Mechelen, om na een paar weken weer met een rugblessure huiswaarts te keren. Een bij FC Utrecht overbodige (lees: gratis) linker vleugelspits die eigenlijk liever op rechts speelt (Leroy George) en een van Anderlecht gehuurde rechterspits die in het nieuwe seizoen vooral op de linkerflank te bewonderen zou zijn (Thomas Chatelle) completeerden deze zomer de activiteiten van NEC op de spelersmarkt.

Verder was het vooral veel eigen jeugd die de selectie enige breedte moest gaan verschaffen: Cillessen, Latupeirissa, Van Dijk, Grootfaam, Loen, Alakmak en Ebergen. Ongetwijfeld gretig, maar kon je er een eredivisiewaardig elftal op bouwen? Tenslotte waren Otten en Schöne eindelijk volledig hersteld van hun langslepende blessures, al durfde niemand te zeggen of ze hun niveau van voor die kwetsuren nog wel zouden kunnen halen. Vooral Otten stelde in de voorbereiding teleur.

Ik zal u ruiterlijk bekennen dat ik persoonlijk dan ook weinig vertrouwen in had in het nieuwe seizoen, al werd ons door de KNVB een op het oog eenvoudige beginfase verschaft met wedstrijden tegen gedoodverfde degradatiekandidaten VVV, Willem II en Excelsior. Het werden 6 punten waar er stiekem 9 gehoopt waren. Een puntje tegen Heerenveen en 3 tegen Feyenoord gaven de burger in de daaropvolgende weken echter moed en, het moet gezegd, het voetbal was zowaar bij vlagen zeer aankijkbaar. Leroy George bleek een revelatie in de beginweken van het seizoen 2010-2011 en ook Vleminckx toonde zich meer en meer de spits die we in 2009 dachten te hebben binnengehaald. Binnen enkele weken hadden we al meer leuke wedstrijden gezien dan in het hele voorgaande seizoen en de wedstrijd tegen Willem II (3-5) gaf ons een kleine glimp van het soort voetbal dat Vloet voor ogen stond.

Helaas bleef het bij die kleine glimp. Voetbal met diepe vleugelspitsen in het klassieke 4-3-3 blijkt een voor NEC telkens weer onhaalbaar ideaal. Ditmaal was het neo-international Erik Pieters die een abrupt einde schopte aan de visie van Vloet; George bleek een gebroken voet te hebben en zou tot aan de winterstop nauwelijks meer een rol van betekenis spelen. NEC bleef hierna op papier wel vasthouden aan het 4-3-3, maar speelde in de praktijk toch vooral 4-5-1 met opkomende middenvelders op de flanken. Minder ambitieus wellicht, maar in de praktijk wel een stuk realistischer en zowaar nog altijd best het aanzien waard. Het leverde verzorgd veldspel, veel balbezit, en op de koop toe ook nog een acceptabel aantal punten op. Helaas was het tempo in balbezit vaak te laag om het goede positiespel om te kunnen zetten in doelrijpe kansen, waardoor een solide plaats in het linkerrijtje ons tot dusverre ontgaan is dit seizoen. Desalniettemin is een 11e plek een positie waar eenieder die NEC een goed hart toedraagt zeker geen slechte kerst door zal hebben.

Na een jubeljaar en een dramajaar ditmaal dus een 'zo-zo' jaar, een plusjes en minnetjes jaar. Een wanvertoning met een gelukkige afloop voor de zomer, en een (in ieder geval in mijn ogen) beter dan verwacht NEC na de zomer. Aan de ene kant van de balans ligt onze aanvoerder Babos die we al bijna het hele lopende seizoen kwijt zijn, en ook van George hebben we nauwelijks kunnen genieten. Van Eijden wacht een flinke revalidatieperiode. Otten blijft nog altijd ver onder zijn oude niveau en het is nu zelfs de vraag of zijn contract nog wel verlengd moet worden aan het eind van dit seizoen. Chatelle kwakkelt en overtuigt tot dusverre nog niet echt. We creëren te weinig en krijgen flink wat goals om de oren. Aan de andere zijde vinden we een club die elfde staat en nog altijd kan dromen van een plek in het linkerrijtje. In haar gelederen loopt de huidige topscorer van Nederland rond in de persoon van een altijd hardwerkende en nooit verzakende Vleminckx. Amieux en Will laten de laatste maanden langzamerhand zien dat ze de Eredivisieniveau wel degelijk aankunnen. Schöne toont bij vlagen weer zijn vorm van 2008. Nuytinck hervindt zijn zelfvertrouwen de laatste weken centraal naast Zomer.

En natuurlijk is daar de absolute revelatie van NEC tot dusverre dit seizoen: Jasper Cillessen. Door Vloet toch vooral ingebracht als noodgreep na het wegvallen van Babos en de blessures van De Vriendt en Van Duin, greep Jasper in de wedstrijd tegen Heerenveen (2-2) zijn kans met beide handen, voeten en welke andere grijp-organen deze talentvolle keeper uit de eigen gelederen verder nog moge hebben. Een ding weten we inmiddels allemaal: als Jasper klemvast heeft dan laat hij niet snel meer los, en het zal dus nog een interessante strijd worden in de doelmond wanneer Babos weer fit is.

En zo staan we aan het einde van 2010. Gewoon weer eens een jaar van weinig bijzonders. Een vroegtijdig geslechte strijd tegen degradatie, een jaar van uithuilen en opnieuw beginnen. Weinig spektaculair, met hier een up en daar een down. Stiekem hoop ik tegen beter weten in toch weer op een sportief bruisend nieuw jaar. Of het nu strijdend om Europees of vechtend tegen degradatie is, voetbal zonder emotie is als boerenkool zonder spekjes. Een beetje smakeloos. Bij deze dus mijn verlanglijstje voor 2011: Vleminckx topscorer van Nederland en vervolgens in de zomer voor een recordbedrag naar de Bundesliga; de revelatie dat Fejzullahu in navolging van Vleminckx stiekem een superspits blijkt te zijn; NEC op de valreep kwalificatie voor de play-offs en hierin op overtuigende wijze doorstomend naar een Europese ticket; een klinkende overwinning van NEC in de glasbak gevolgd door het woedend wegstormen van ome Merab en de hierop volgende faillisementsaanvraag door Van Leeuwen en co; en een 2-3 overwinning op Ajax in de ArenA, waar scheidsrechter Liesveld na 20 minuten met rood van het veld gestuurd wordt door de vierde official en door de KNVB voor het leven wordt geschorst.

Iedereen een gezond en sportief voortvarend 2011 gewenst!


Mark