Wiedemeijer, onthoudt die naam! Een man van de klok, zij het een defecte. Want het is toch ronduit bezopen om in een tweede helft waarin los van wat wissels geen seconde verloren ging, er nauwelijks spelers ter aarde waren gestort en er nul blessurebehandelingen waren, maar liefst vier minuten extra speeltijd uit te trekken. Om daar vervolgens ook nog wat bonusseconden bovenop te doen, precies genoeg voor de Nakkers om nog een wanhoopsschot richting doel af te vuren, dat tot ons grote onfortuin via de voet van Zomer nog tot de gevreesde gelijkmaker leidde ook. Hoe onterecht. Hoe verdrietig. Hoe wreed.

Goudhaantje
Fijn om de arbitrage even de schuld te kunnen geven, maar NEC had de absurde afloop van een leuke voetbalavond ook wel enigszins over zichzelf afgeroepen. Zeker in de eerste helft (maar ook nog in de tweede en zelfs in blessuretijd) grossierden onze voorhoede in meer of minde riante kansen, waarmee veel te slordig werd omgesprongen. Al gelijk na het hartverwarmend welkom voor de teruggekeerde Babos en de inleidende schermutselingen, werd duidelijk dat het zwaar gehavende NAC (ik geloof dat er een stuk of zes basisspelers in het Rat Verleghstadion waren achtergebleven) met weinig aanvallende bedoelingen naar Nijmegen was gekomen. Will, Vleminckx, Goossens en Schöne balden en combineerden er lustig op los en leken allerminst te wanhopen bij de gemiste kansen. De heren kregen gelijk toen ons Vlaamse goudhaantje de bal een minuut of wat voor rust in de touwen schoot. En dat is zestien…

Schoenen strikken
Na de rust leek er lang niks aan de hand, los van enkele momenten waarop ook Cillessen even aan de bak moest. Collega Ten Rouwelaar had het heel wat drukker. Niet alleen met ballen pakken trouwens, maar ook met een uitgebreide schoenstrikact (nog in de eerste helft) toen het NAC even al te heet onder de voeten werd, welke toen curieus genoeg niet leidde tot een scheidsrechterlijke berisping of veel extra tijd. Maar goed.

De wedstrijd duurt tot het laatste fluitsignaal
Omdat het heilig vuur bij onze mannen stilaan begon te doven en Vloet op de bank nou niet direct al te veel aardigs voor handen heeft (iemand als George had de wedstrijd wellicht een nieuwe impuls kunnen geven, maar die zit zijn welverdiende straf uit), begon NAC iets terug te doen, wat in de 76ste minuut tot de onverdiende gelijkmaker leidde. Maar niet getreurd, slechts een korte aanmoediging van het publiek volstond om weer op voorsprong te komen, dit keer via Man of the Match Goossens. Ook daarna kwam NEC eigenlijk niet meer in de problemen, tot de reeds gememoreerde 94ste minuut dan. 

Ons rest slechts gemijmer over de aansluiting bij de middenmoot, die binnen handbereik was. Een marge met NAC die slechts tot twee punten zou zijn teruggedrongen, met diverse wedstrijden in het verschiet die te winnen zijn. Maar het mocht niet zo zijn.

Joris