Waarom ben je eigenlijk voor de voetbalclubs waarvoor je bent? Lijkt een open deur misschien. Maar na enige zelfreflectie bespeur ik bij mezelf een waaier aan rationele en irrationele maatstaven aan de hand waarvan ik clubs beoordeel.

Wat nou, zul je wellicht denken, ik ben natuurlijk voor de club van mijn stad. Logisch dat ik voor NEC ben, ja toch? Zeker, zeker, geboorte is een belangrijke graadmeter voor clubliefde. Maar woonachtigheid al wat minder. Best gek toch: na 14 jaar in Amsterdam springt mijn hart nog steeds niet open bij een kampioenschap van Ajax. En ook niet een beetje, hoe vaak het joelend volk op AT5 ook aan mijn oog voorbij trok. Geboorte gaat kennelijk boven woonplaats, zoveel is duidelijk.

Toch zegt dat niet genoeg. Toen ik als mannetje van een jaar of acht, negen enige interesse voor voetbal begon te krijgen, leidde NEC een noodleidend bestaan onderaan de ranglijst van de Eerste Divisie. In het stadion kwam ik op die leeftijd nog niet en op TV was de Eerste Divisie nog nauwelijks te zien. Sterker nog, zelfs toen NEC enige jaren later Eredivisie speelde bloeide ons hart op als we vanuit de verte een schotelantenne bij de Goffert zagen staan. Want dat betekende: de samenvatting op TV! Affijn, voor wie was je dan? Klasgenootjes redeneerden simpel: AZ, want die wonnen. En daar wil je bijhoren. Maar al vroeg bleek ik voetbalmasochist, ik viel voor Feyenoord. Waarschijnlijk omdat mijn broer zei dat dat een mooie club was. Maar ook omdat dat de Kuip op TV indruk maakte, dat herinner ik me wel.

Sympathiemeetlat

Ook andere clubs in Nederland leg je onwillekeurig toch langs een sympathiemeetlat. Ik daag iedereen uit de 18 clubs uit de Eredivisie te rangschikken naar sympathie en ik vermoed dat de meeste voetbalsupporters daar moeiteloos in slagen. Wat maakte Twente en NAC leuker dan Heerenveen of AZ? Het heeft vaak iets te maken met hoe ‘gewoon’ de beeldbepalers van zo’n club zijn, of het stadion ‘voetbal’ ademt en of ze hun eigen broek een beetje op kunnen houden, maar erg consequent ben ik er niet in. NAC is notoir noodleidend, maar is gewoon leuk. Heerenveen heeft een prachtshirt en je kunt er lekker op eigen gelegenheid heen, maar ik heb er niks mee. Het is allemaal zo inconsequent als de pest.

Duitsland

Mijn houding ten opzichte van buitenlandse clubs is zo mogelijk nog moeilijke navolgbaar. Dat ik fan van St. Pauli ben is nog ergens op gebaseerd: het krakersvolk op de tribune, hun ongegeneerde gekoketteer met in Duitsland heel hippe linkserigheid, hun sympathieke benadering van supporters, de sfeer van bier en punkrock, de eeuwige underdog. Maar dat ik nou iets tegen HSV heb? Neuh. Zo vind ik ook zowel Borussia Dortmund leuk, met hun Gelbe Wand, maar ook Schalke 04. En Köln net zo goed trouwens. Dat kan helemaal niet! Dat zijn aartsrivalen! Nou, wel dus. Voor Union Berlin en Hertha BSC geldt het zelfde: ik gun ze allebei alle goeds.

Engeland

In Engeland koos ik ooit West Ham United uit om voor te supporteren, omdat ik bij een concert van Iron Maiden er ooit achterkwam dat zij voor die club waren. Ze rolde grote Union Jacks uit met West Ham erop. Nou, dan was ik daar ook voor. Nooit geweest verder, zelfs niet in de wijk. Maar na twintig jaar kijk ik nog steeds wat zij doen. Mooie bijnaam, The Hammers, dat dan weer wil. Maar net zo makkelijk kijk ik in de uitslagen ook wat Arsenal gedaan heeft, de hoofdstedelijke concurrent. Mooi logo met dat kanon. En The Gunners klinkt ook goed. Het zal ook iets met Bergkamp te maken hebben en later Van Persie. Ik ben wel altijd tegen Chelsea geweest: kakkers. Club van het grote geld. Precies wat me nu niet aan Manchester United bevalt, reden waarom ik Manchester City altijd leuker vond. Die zijn nu ook in handen van een schathemeltje rijke pipo, maar dat maakt dan weer niet uit. Volg jij me nog? Ik niet.

Schotland

Dat is altijd simpel geweest: Celtic. Echt niet omdat ik een katholiek jongetje was, dat boeide toen al niet zo, maar wel vanwege het shirt. The hoops (de hoepels). Mooier kan het niet worden. Toen Van Hooijdonk erheen ging, hielp dat nog meer. En wie eens The Old Firm heeft gezien, is verkocht. Wie van Celtic houdt, houdt niet van de Rangers, dat gaat voor mij, anders dan mijn oordeel over clubs in het Ruhrgebied, dan weer niet samen.

Spanje

De Spaanse competitie volgt ik nauwelijks. Toch heb ik ook daar mijn voorkeur. Ik heb nog altijd een spuughekel aan Atlético Madrid, vanwege de corrupte, racistische imbeciel Jezus Gil-a-Gil die daar ooit de scepter zwaaide. Zoiets komt kennelijk nooit meer goed. Athletic Club uit Bilbao, waar enkel Basken spelen, vind ik dan wel weer leuk. Was vermoedelijk anders geweest als ze als regel hadden dat er alleen blanken zouden mogen spelen. Barcelona? Tuurlijk, mooie club. Tenue, Nou Camp, goal van Koeman in 1992. Maar Reals witte shirt is ook mooi en Bernabeu eveneens. Toch heb ik met hen dan weer niks. Wel met Sporting Gijon, maar dat wordt dan weer verklaard door het simpele feit dat ik er een keer een wedstrijd zeg.

België

Zo verging het me in België ook. Harelbeke, Lierse SK, Lommel: leuk, want ik struinde met een vriend die een tijd in Brussel woonde hun gammele stadions af. Gent en Anderlecht? Ik kwam er ook, maar het beklijfde niet. Karakterloze clubs.

Hoe ik het ook wend of keer en van welke kant ik het ook bezie: clubliefde het is er gewoon. Of niet.

Joris