De beste manier om je mede verslag-schrijvers binnen een club als De Trouwe Honden flink jaloers te maken is het geluk hebben dat je de taak op je had genomen het verslag van de bekerwedstrijd tegen Twente te schrijven. Want hoewel vooraf gezien als bijna onmogelijke missie, zeker na de kansloze nederlaag een paar dagen eerder voor de competitie, leverde het bekertreffen zomaar de eerste overwinning van het seizoen op. Bovendien waren er - ook nog niet vertoond - maar liefst twee treffers te bejubelen. Omdat we pas sinds het begin van dit seizoen gestart zijn met de nieuwe site - en dus met wedstrijdverslagen - is dit dus het eerste winnende verslag.

Een jubelverhaal?
Uiteraard moet dat een onverdeeld positief verslag zijn. Nou, daar komt ‘ie! Het was geweldig in Tukkerland. NEC speelde waarlijk de sterren van de hemel, won verdiend van de ploeg van Wielaert en Denneboom, en wist zich gesteund door een niet stil te krijgen groep fanatieke supporters die na een tot in de puntjes verzorgde uitwedstrijd met een volstrekt tevreden gevoel huiswaarts trokken. Of, nou ja, hoewel… Vergeet het voorgaande: alleen de laatste opmerking over het tevreden gevoel is waar. En wij zouden onszelf niet zijn, wanneer we toch niet een paar kleine puntjes van kritiek hadden. Om te beginnen op de busmaatschappij: de bus arriveerde voor de heenweg namelijk te laat bij De Goffert, maar helaas weer niet laat genoeg om de autoriteiten ertoe te bewegen ons de toegangskaarten te geven en toe te staan met de auto te vertrekken. Slecht natuurlijk. Te laat komen is vanzelfsprekend belachelijk (overigens niet de eerste slechte ervaring met onze nieuwe busmaatschappij Connexxion), maar als je dan toch bij de ANAC vaststaat en vervolgens richting Keizer Karelplein rijdt, moet je natuurlijk ook zorgen dat je echt goed te laat komt. Dan wordt die buscombi ten minste nog een autocombi.

Net op tijd voor een broodje of twee
Maar goed, het busje kwam toch en we vertrokken met een rotvaart naar Enschede. (Tip voor de Vervoersinspectie: controleer de tachograaf van de Connexxionbussen even.) Gelukkig kwamen we net op tijd aan in Enschede: een minuut of twintig van tevoren. En voor wie zich afvraagt waarom dat krap is: weet je hoe lang je nodig hebt om minimaal twee broodjes hamburger en/of beenham te bemachtigen en op te eten?! Gelukkig redden we dat allemaal net en werd het laatste hapje vlak voor opkomst van de in het blauw gestoken roodzwartgroenen naar binnen gewerkt. En waar het fenomenale onthaal van de eigen ploeg door de Twente-aanhang er in de voorgaande paar edities voor zorgde dat de Tukkers niet alleen figuurlijk, maar al rap ook letterlijk met minimaal een goal voorstonden, bleef die openingstreffer deze keer uit. Met enig geluk, dat wel, want het aluminium van Babos’ goal werd binnen een kwartier al twee keer op de proef gesteld. Maar we overleefden de openingsfase en halverwege de tweede helft konden we voor het eerst in tijden weer juichen: Tim Janssen maakte zijn eerste goal voor ons vlaggenschip.

Rust, even een broodje…
En zo kon in de rust broodje nummer drie met een vooralsnog tevreden, maar wel gespannen gevoel naar binnen worden gewerkt. Want Twente nog drie kwartier op de nul houden is geen eenvoudige opgave. Zo bleek ook, want de mannen in het rood hadden een paar minuutjes nodig om de 1-1 op de borden te krijgen. Vervelend natuurlijk, al was het maar omdat je dan die irritante Bundesligaomroeper aan moet horen met zijn voornaam-achternaam-dankjewel-alsjeblieft-riedeltje… Vanaf dat moment was duidelijk dat doorgang naar de volgende ronde nog best ver weg was. Ook omdat onze mannen steeds vermoeider oogden en scheidsrechter Bossen vond dat geel een erg toepasselijke kleur is voor een groot deel van onze spelers… Tegelijkertijd weigerde hij aan beide kanten een keer de bal op de stip te leggen, zodat de ernorme kans van Holman vlak voor tijd zomaar de winnende had kunnen opleveren. Maar de bal ging naast, de tijd verstreek en het late avondje Arkestadion zou nog minimaal 30 minuten een vervolg krijgen.

Verlengen na een broodje
Verlengen dus, uiteraard na een snel broodje na het niet-zo-laatste fluitsignaal. En alsof de honger nog niet genoeg was gestild, werd het een half uurtje nagelbijten. Want al had je je vooraf al bijna neergelegd bij een ogenschijnlijk onvermijdelijke nederlaag, als de klok eenmaal voorbij de negentig minuten begint te tellen, wil je toch wel gewoon de volgende ronde halen. Een lichte hartverzakking kregen we toen Muslu tenauwernood de bal van de lijn wist te koppen, maar daarna was het toch ineens feest in het uitvak. Ontploffen deed het niet, dat kan niet met slechts 50 zielen, maar feest was het wel. Wisgerhof scoorde de 2-1 en bleek matchwinnaar. Wel wat onverdiend, dat wel, al was de inzet beter dan zondag, maar het overwinningsbroodje smaakte er niet minder om! Opmerkelijk was overigens wel dat Been na de 1-2 voor de tweede keer in korte tijd (na Snoyl tegen NAC) een invaller weer naar de kant haalde. Fachtali verving Janssen tien minuten voor het einde van de reguliere speeltijd, maar werd een paar minuten na de goal van Wisgerhof weer naar de kant gehaald. Nog opmerkelijker was dat zijn vervanger niet het te verwachten verdedigende slot op de deur was, maar aanvaller Prent. Hoe dan ook, het pakte goed uit, de volgende ronde werd gehaald, en de bus die te laat was en de wellicht onverdiende zege waren snel vergeten. Lekker, de terugreis was voor de verandering eens een keer niet heel erg lang en vervelend. En werd er alleen maar beter op toen de loting doordrong: alle grotere clubs spelen tegen elkaar (voorzover ze al niet waren uitgeschakeld of gediskwalificeerd) en de tombola leverde ons een hernieuwde kennismaking met De Treffers op. Vooralsnog uit, maar met een beetje geluk te spelen in onze eigen Goffert. Ennuh… herinnert u zich deze nog: volgens de site van de Groesbekers is ene Jan Maas nog altijd verzorger van het eerste van De Treffers…

Thomas