Zo zagen wij het: NEC - Willem II
zon. 30 september 2007 

Wat kon Rutger nou gebeuren, toen hij van elf meter schoot? (Is er leven, is er leven na de dood?) Nou, Rutger kon een heleboel gebeuren toen hij na 66 minuten ploeteren, rennen en overlopen van goede wil als een echte strijdleider de bal opeiste en El-Ak-Chaoui zijn plaats wees. Dat deed hij eerder al bij een vrije trap, die hij de hele wedstrijd lang voor zijn rekening nam. Net als alle corners. Dat lukte steeds goed, maar voor de doelmond lukte het maar niet. Het hele stadion hield zijn hart vast: zou hij dat nou wel doen? Maar Rutger toonde zich een kerel en schoot de bal blind naar voren. Vermeer dook opzij. Daar waar menigeen ervoor vreesde dat de sleurende en beukende rechtsbuiten als een hoopje ellende bij elkaar geveegd had moeten worden vierde Worm zijn goal als de moeder aller ontladingen. En niet alleen Worm was bevrijd, de hele Goffert vierde bevrijdingsdag mee.

Aan de goal van Worm ging een wedstrijd vol goede bedoelingen vooraf. De bijna volle Goffert was de ploeg gezind na de even onverwachte als onterechte bekerwinst. Maar juist dat zijn de wedstrijden waar een mensch moed uit moet putten. NEC begon leuk. Holman mocht al na twee minuten op het doel koppen en Wisgerhof kwam een paar keer gevaarlijk mee naar voren, wat hij de rest van de wedstrijd bleef doen. De eerste twintig, vijfentwintig minuten zette NEC een paar leuke aanvallen op. Er kwamen wat corners en kolderieke klutssituaties uit voort, met af en toe wat goede schoten op doel, waarbij Vermeer zich een waardevol doelman toonde. Janssen kaatste goed mee bij veel aanvallen, er ontstond druk op het doel van Willem II. Frank Demouge, terecht welkom geheten met een prachtig spandoek, onderscheidde zich vooral door mee te verdedigen en een ingekopte bal van de doellijn te halen. In offensieve zin zullen vanmiddag weinigen naar zijn inbreng hebben terugverlangd.

Na iets meer dan twintig minuten sloeg het noodlot dubbel toe. Precies op dezelfde plek bij de middencirkel zijgt eerst Holman en dan Janssen ter aarde. Beide aanvallers moesten er na een botsing met Poepon en Vermeer uit en werden vervangen door Prent en Hrepka. Fijn dat de selectie weer wat meer aanvallers bevat, maar met de gedwongen wissel kwam er (laten we het voorzichtig stellen) niet veel extra scherpte in de ploeg. Haasje Hrepka heeft duidelijk nog wat tijd nodig zich aan te passen in het Nijmeegse, Prent zou dat zo zoetjes aan wel mogen zijn, maar faalde zeker drie keer opzichtig voor het doel.

Gelukkig deed Willem II er echt alles aan om het de thuisploeg naar de zin te maken. Ook de Tilburgers missen scherpte (ze scoorden vier keer tot dusverre) en het enige wat linksbuiten Bobson in een half uur speeltijd raakte, was de maag van El-Ak. Met zijn elleboog wel te verstaan. De onberispelijk fluitende Liesveld zag het niet, maar de grensrechter wel. Houdoe en bedankt is het dan. Met elf tegen tien matig geïnspireerde Kruikenzeikers voetbalt het toch weer wat makkelijker.

Er volgen wat leuke aanvallen, met best goede bewegingen en hakjes en wat al niet, maar in nuchterheid constateerden we bij rust dat Wisgerfhof aanvallend toch echt het gevaarlijkst was geweest.

Na de rust schoot NEC uit de startblokken. Hrepka rost de bal net naast. Snoyl nam na rust steeds meer het initiatief en vuurde enkele aardig goede ballen af, maar steeds net niet scherp en hard genoeg. Toch liet Willem II in de fase net na rust ook wel wat zien. Enkele keren trippelden de tien Tricolores wat al te gemakkelijk door de NEC-defensie heen, gelukkig zonder gevolg.

Na een uurtje werd de onzichtbare Demouge uit zijn lijden verlost. Duels met die andere slungel op het veld, Olsson, zagen we nauwelijks, dus een vet applaus werd met graagte afgegeven. Liedje er achteraan: Super Frank Demouge, het zij hem allemaal gegund, al denk ik dat hij liever de bus in was gestapt met een doelpunt in combinatie met een fluitconcert.

Dan de 67ste minuut. Snoyl brak door op links en werd door Janse, net buiten de zestien, vastgehouden. Snoyl trachtte echter door te lopen en komt pas in de zestien ten val. Janse was zo stom hem gedurende die laatste halve meter goed vast te blijven houden, met een penalty als onvermijdelijk gevolg. Worm bewees voor de duvel niet bang te zijn en maakte het eerste doelpunt voor NEC sinds de openingswedstrijd in de Goffert tegen Roda. De getergde aanvaller schreeuwde het uit, balde de vuist, beukte een reclamebord en won beslist de credits terug van menig zeikerd op de tribune. De Man of the Match uitverkiezing van publiek en jury was een sympathiek gebaar, maar vooral verdiend op inzet en lef. Wat mij betreft was die titel naar Snoyl gegaan, ook een speler die zich aardig revancheerde.

De rest van de pot verliep vrij curieus. Worm kon opeens alles, maar al zijn voorzetten werden door de rest van de voorhoede om zeep geholpen, met een jammerlijk mislukte poging van Hrepka om de keeper uit te spelen als dieptepunt. Snel vergeten maar. In de slotfase werd NEC van de weeromstuit nog knap nerveus en wist Willem II bijna te profiteren in een van de vele klutssituaties voor het doel van Babos. Maar dat bleef ons bespaard.

Conclusie: veel strijd, veel kansen, weinig scherpte, maar vooral: drie broodnodige punten. Op naar Woudenstein, al is het maar om de draak van vorig jaar daar te vergeten.

Joris