Het is lastig kiezen met welke dooddoener dit verslag te openen. ‘Leuk gevoetbald maar toch verloren’ of ‘club in nood, NEC is nabij’? Om maar met de laatste te beginnen: wederom moeten we de afgang meemaken dat onze club een tegenstander in nood de helpende hand biedt. De lijst van nederlagen tegen (tijdelijke) laagvliegers begint zo langzamerhand genante vormen aan te nemen. Zo waren daar al de nederlagen bij het destijds nog puntloze MVV in 1997 en de enige overwinning die RBC twee jaar geleden behaalde en nadat Utrecht twee weken geleden aan de eerste thuiswinst was geholpen kan daar nu de eerste overwinning van Sparta in het lopende seizoen aan toegevoegd worden. Het begint te vervelen die uitzinnige stadiontaferelen bij uitwedstrijden die eigenlijk gewonnen hadden moeten worden.

                                                                     NEC, uw redder in nood!

Ook de eerste dooddoener deed vandaag, voor de zoveelste keer dit seizoen, opgeld. Maar waar je in de eerste weken van de competitie nog wegkomt met goed voetbal, maar geen punten, daar toont december de harde realiteit. Als het al niet duidelijk was, dan zal het na de nederlaag van vandaag toch hopelijk bij iedereen zijn doorgedrongen dat we ons kunnen gaan opmaken voor een onvervalste strijd tegen degradatie. Omhoog kijken heeft geen zin, want het gat met het een plaatsje hoger geklasseerde De Graafschap is vele malen groter dan het gat met de nummer laatst. In het licht van de degradatiestrijd bezien hadden we overigens een dramatisch weekend met de winst van Heracles en het onverwachte punt van VVV, plus uiteraard het eigen verlies tegen een directe concurrent.

En waar Rotterdam ons dus voor de tweede keer dit seizoen een zure ervaring opleverde, daar blijft een voetbalwedstrijd bezoeken in die stad een genot. Opnieuw bleek dat een voetbalwedstrijd ook gewoon op een relaxte manier georganiseerd kan worden en kijk nou, dan gedraagt de overgrote meerderheid zich ook daarnaar! Het kan dus echt nog wel, auto parkeren, NEC sjaal om, al keuvelend met supporters van de tegenpartij (‘kan me niet voorstellen dat jullie niet winnen vandaag’) naar het stadion lopen, programma kopen, vak betreden, kopje koffie halen en een potje voetbal bekijken. Het lijkt zo simpel, maar is tegenwoordig blijkbaar alleen nog maar in Rotterdam en Heerenveen mogelijk. Enige dissonant in het geheel was het omwisselgebeuren waarbij je omwisselbiljet en seizoenkaart moet inleveren om de echte wedstrijdkaart te krijgen. Toegegeven het is in een minuutje gebeurd, maar het kost je wel drie euro. Immers, wij betaalden 20,50 euro voor een kaartje waar een prijs van 17,50 euro op staat. Maar goed, we mogen vandaag niet klagen, want het betreft een uitzondering, hetgeen helaas niet al te zeer blijkt in het uitvak zelf. Want waar de wedstrijden bij Sparta in het verleden toch altijd goed waren voor een goed gevuld uitvak daar blijkt de NEC supporter nu zo murw geslagen dat slechts een 250-tal de moeite heeft genomen naar Rotterdam te komen om onze jongens te ondersteunen in deze belangrijke wedstrijd.

De importantie van de wedstrijd lijkt in eerste instantie duidelijker te zijn overgekomen bij de onzen dan bij de spelers van Sparta, want in het eerste half uur speelt NEC goed en verzorgd voetbal. Zoals het eigenlijk het hele seizoen al, maar ook nu blijkt scoren het grote probleem. Vadocz, verder overigens opnieuw met afstand de beste NEC’er (kan iemand een einde maken aan de onzekerheid over zijn contract aub?), moet na een kwartiertje de score openen op de rand zestien na knap voorbereidend werk van Lens, maar vindt Westerveld op zijn weg. Acht minuten later komt NEC dan alsnog op voorsprong als Lens de bal vrij voor goal, na een voortreffelijke actie van Holman, bekeken binnen schuift. Voor de duidelijkheid: dat hád er in dit wedstrijdverslag moeten staan, maar tot ontzetting van het uitvak en zijn ploeggenoten schiet Lens de enorme mogelijkheid naast. Je voelt dan al aankomen dat het een moeizame middag gaat worden. De rood-zwart-groenen gaan echter vrolijk verder en na opnieuw een goede actie van Holman glijdt Tim Janssen de bal net naast. Hierna volgen drie momenten van pech die de wedstrijd uiteindelijk beslissen. Allereerst heeft de verdediging pech als de kopbal van Rose uit een corner via de lat naar de speler zelf terug caramboleert wanneer de 1-0 een koud kunstje is. Sparta staat voor uit de eerste de beste kans die het krijgt. Vervolgens heeft El Akachaoui pech als zijn vlammend schot op de lat uiteen spat. Hoe kansloos Westerveld zou zijn geweest blijkt uit het feit dat zijn arm al omhoog heft richting ballenjongen om de doeltrap te nemen in de stellige overtuiging dat het schot over zal zeilen. Het derde pechmoment voor NEC komt bij een vrije trap vlak voor rust. Na wat gerommel in de muur deelt Van Bueren duidelijk zichtbaar een elleboog uit aan Lens, hetgeen de scheidsrechter ontgaat. De daaropvolgende consternatie ontgaat hem niet en omdat er toch wat moeten gebeuren geeft hij beide hoofdrolspelers maar geel. Wel zo makkelijk.

Over de tweede helft kunnen we eigenlijk heel kort zijn: die was dramatisch. Het is altijd prettiger als de goede momenten plaats vinden voor het doel aan de kant van je vak, maar dit was erg overdreven. Na de goede kansen en het niet onaardige voetbal van de eerste helft gebeurt er niets in de tweede helft. NEC was machteloos en maakte geen moment aanspraak op een treffer. Gelukkig bakte Sparta er ook helemaal niets van, elke andere ploeg had de wedstrijd waarschijnlijk al in een veel eerder stadium beslist. De tweede helft toonde aan dat deze ploeg niet kan omgaan met een achterstand. Zodra de stand nog gelijk is wordt er frank en vrij gevoetbald maar bij een achterstand verkrampt de ploeg. Alleen tegen de Treffers werd een achterstand omgebogen. Bij Utrecht kwamen we dankzij een zondagsschot van Davids nog langszij, maar over het algemeen zijn wedstrijden beslist als de tegenstander op voorsprong komt. En dat is, juist gezien de huidige stand op de ranglijst, slecht nieuws. De degradatiestrijd kenmerkt zich immers door het bijeen sprokkelen van puntjes, het nooit opgeven, gelukkige gelijkmakers, bloed zweet en tranen en slecht voetbal met wél punten. En juist op al die punten faalt onze ploeg al wekenlang. Laten we daarom maar hopen dat volgende week de Graafschap de sterren van de hemel speelt en alle complimenten krijgt. Zolang wij maar een keer de punten meenemen.

Pol