Zo zagen wij het: Feyenoord-NEC
zon. 2 maart 2008 

Van een met de grootste moeite scorende ploeg, die uitwedstrijden eigenlijk beter aan zich voorbij kan laten gaan naar een genadeloos efficiënte sluipschuttersequipe, die bij voorkeur de sterkste tegenstanders in eigen huis even flink over de knie legt. Zie daar de gedaanteverandering die onze club in een paar weken heeft ondergaan. Na de verrassende uitoverwinning bij Heerenveen hebben we ook uit de Kuip de drie volle punten meegenomen. Best gaaf, zeggen we dan, met wat gevoel voor understatement.

Ontspannen heenreis

Zoals bekend staat Rotterdam gelukkig bekend als eigen-vervoerparadijs. Al jaren mogen we, ondanks een enkel incidentje zo nu en dan, gewoon lekker op eigen vervoer naar de havenstad. Excelsior-uit, Sparta-uit en nu dus ook Feyenoord-uit konden alle per trein, auto, bus of welk ander type vervoer je nog weet te verzinnen worden bezocht. Heerlijk is dat, al bleek toch de helft van de ongeveer 150 aanwezige NEC’ers in het uitvak voor de vertrouwde bus te hebben gekozen. Niet vreemd, aangezien het toegangskaartje zonder bus slechts enkele euro’s goedkoper was dan dat met busvervoer inbegrepen. Maar er blijven natuurlijk altijd vrijheidslievende geesten die graag nog even een rondje om de Kuip wandelen en de extra kosten maar voor lief nemen. Om ten slotte toch het uitvak binnen te glippen en te beginnen aan de beklimming van het mooiste (of voor diegenen die uit principe de eigen Goffert het mooist vinden: één van de mooiste) stadion(s) van Nederland. En boven gekomen wachtte ons deze keer nog een verrassing, want de netten voor het uitvak waren omhoog getakeld (die aan de zijkanten hingen er nog wel), zodat het zicht op het veld stukken beter was dan normaal. Prettig, zeker ingeval onze jongens het net nog eens zouden weten te vinden.

Spannend begin

Het begin van de wedstrijd beloofde wat dat betreft echter weinig goeds. Feyenoord zat er erg fel op en de in het blauw gestoken roodzwartgroenen kregen weinig ruimte. Bovendien weet je dat het met een type als Makaay in de spits bij het eerste, het beste halve kansje raak kan zijn. En kansen kwamen er. Het leek op sommige momenten wel een schiettent met schotkans na schotkans na schotkans. Maar Babos hield stand en dat zorgde ervoor dat de stand op de borden na de geniepige counter van Lens, het slimme overstapje van Van Beukering (deed hij dat vorige week ook al niet?) en het prima afmaken van Holman een mooie 0-1 liet zien. Maar zeker tegen Feyenoord is een klein voorsprongetje geen garantie voor succes. Het puntje van de stoel bleef dus bezet. En hoewel het nog even duurde bleek het onvermijdelijke inderdaad onvermijdelijk: na weer een scrimmage vond uiteindelijk Van Bronckhorst (of moeten we hem gewoon Gio blijven noemen?) het net achter onze goalie. Een minuut of tien voor rust was het 1-1. Niet dat daarmee alles verloren was, maar bij de grotere clubs betekent de gelijkmaker meestal ‘erop en erover’.

Spannende voortzetting

Het werd kortom een spannende tweede helft. Met niet al te best voetbal, vooral van de kant van Feyenoord. Ballen werden vaak wel erg eenvoudig ingeleverd, en hoewel de Rotterdammers zo nu en dan wel wat dreigend in de buurt van het doel van Babos voetbalden, kwamen we nooit echt in grote problemen. Aan de andere kant was dat wel anders. De opnieuw onnavolgbaar voetballende Lens bracht de Feyenoord-defensie keer op keer in moeilijkheden. Maar ook de tegen Excelsior nog verguisde Davids viel goed in voor Van Beukering en bracht toch wat meer beweging voorin. En dat heb je nu eenmaal nodig wanneer je op de counter loert. Een goed kwartier voor tijd dacht het hele uitvak al dat de 1-2 binnenviel, maar het lobje van onze vogelvrij doorgebroken AZ-huurling ging nog net naast. Even later was het toch raak al duurde het even voordat we dat goed doorhadden hoog op de tweede ring aan de andere kant van het stadion op zo’n tweehonder meter afstand. Wisgerhof kopte een vrije trap terug, Olsson kopte op goal, maar vanaf de andere kant leek Timmer de bal nog eruit te ranselen. Pas toen de bal wel erg netjes in het net rolde en de mannen in het Jibablauw juichend wegliepen werd ons duidelijk dat we andermaal op voorsprong waren gekomen en een stunt opnieuw in de lucht hing.

Spannend einde

Het was echter ook duidelijk dat de laatste tien minuten nog erg spannend zouden worden. Een overwinning in de Kuip krijg je normaal gesproken niet helemaal voor niets en als het Legioen nog eens achter zijn ploeg gaat staan, kan het nog wel eens behoorlijk spoken in Rotterdam. Dat betekende dus nagelbijten op de tribune en pompen of verzuipen op het veld. Maar zo richting de negentig minuten durfden we het feest voorzichtig in te zetten. Jammer is in mijn ogen dan altijd dat een deel van het uitvak de eigen strijdliederen op zo’n moment lijkt te zijn vergeten en alleen nog maar ‘I will survive’ weet te zingen (voor alle duidelijkheid: het door de Hermes House Band gecoverde nummer is de doelpuntentune van Feyenoord). Een beetje flauw naar mijn smaak; ik hoor dan liever alledrie de coupletten van ons clublied, uiteraard inclusief telkens het refrein, langskomen. Maar goed, de reguliere speeltijd zat er inmiddels op, maar met de spanning was het nog niet gedaan. Maar liefst vier minuten extra tijd werden bijgeteld. Maar in Nijmegen wordt de extra tijd tegenwoordig gekoesterd. Want net als vorige week kwam er nog een goaltje bij in de bonusminuten. Maakte El Ak vorige week de winnende, deze week bezegelde Lens een en ander. In de eerste plaats de Nijmeegse overwinning, maar daarbij toch ook zijn eigen goede spel. Feyenoord was geklopt en oud-Feyenoorders als Babos, Davids, Holman en met name ook Been boekten een voor hen erg bijzondere overwinning.

Spannend vertrek

Maar bij winst in de Kuip is er altijd nog een klein puntje van zorg. Want de uitgang van het uitvak is zo gepositioneerd dat je moeilijk onopvallend weg kunt glippen richting trein of auto. Daar komt vaak nog bij dat bepaalde veilig per bus reizende typjes het leuk vinden de Feyenoordaanhang vanaf de balustrade even flink te provoceren. Dat er ook nog mensen op eigen vervoer naar huis moeten lijken zij daarbij vaak even te vergeten. Maar gelukkig heeft men het beleid van gedwongen wachten in het uitvak overboord gezet. Want als je zo rond vijf uur als enige nog een keer aan komt lopen bij het station naast de Kuip was de situatie altijd wel erg eenvoudig in te schatten. Tegenwoordig staat de poort gewoon meteen open zodat je lekker rap het uitvak uit kunt glippen. En relatief snel in de trein (of auto) zit.

Ontspannen terugreis

En daarna is het wel nog even zoeken naar het juiste perron en de juiste aansluiting, maar met drie puntjes op zak is de terugreis altijd prettig. Al was het maar vanwege de felicitatie-smsjes die dan binnen stromen. En dankzij de vriendelijke medewerking van de Nederlandse Spoorwegen (slechts een kwartiertje vertraging, helaas wel op Arnhem, zodat het verblijf daar beduidend langer duurde dan gewenst) kon je zelfs met de trein nog net op tijd zijn voor het voetbal op tv. Prettig wel, want zo kun je nog eens goed bekijken hoe die goals er nu precies in gingen. Vanaf de tweede ring in de Kuip is dat - zelfs zonder net – toch wat lastiger. En het moet gezegd, ze zaten er lekker in. Het was wederom een mooie zondag.

Thomas