Tijden veranderen. Waar we voor de winterstop alle geluk ontbeerden, en zelfs vlak na de winterstop zekere winstpartijen zoals tegen Twente uit de vingers zagen glippen, daar zit nu alles mee. De overwinning van vanmiddag was fortuinlijk, geniepig, gestolen en onverdiend. Desondanks krijgen we ook voor deze gewoon drie punten, waardoor we nu liefst 24 punten uit de laatste negen wedstrijden hebben gehaald. Wat een ongekende weelde!

In diverse huishoudens in en rond het Nijmeegse werd het paasontbijt vanochtend wreed onderbroken omdat vader- of zoonlief moest gaan wisselen. Waar dat voor de meeste voetballiefhebbers associaties met het inbrengen van een nieuwe speler oproept, daar betekent wisselen voor de doorgewinterde uitwedstrijdenbezoeker het inleveren van het omwisselbiljet voor een echt wedstrijdkaartje. Het diende vanochtend vroeg voor elf uur bij het eigen Goffert stadion te gebeuren, alwaar men ook direct een parkeerkaart en routebeschrijving mee kreeg. Het blijft een raadsel waarom NEC vasthoudt aan wisselen bij het eigen stadion, de meeste clubs op reis naar Venlo doen dat bij het AC restaurant in Venray en dat was vandaag voor NEC fans uit Cuijk, Boxmeer of Gennep ongetwijfeld een vele betere oplossing geweest.

Ondanks het feit dat de Koel in die 11 jaar dat we er niet geweest zijn aardig is aangepast, blijft het stadion erg old skool. De autocombi en het parkeren in de ‘bussluis’ zijn een nieuw fenomeen, maar de vele hekken, de wanden van golfplaat en het rotte beton doen erg ouderwets aan. Het doet je weer even beseffen dat vroeger ook niet alles was. Zelfs het broodje knakworst, het enige catering alternatief voor de paaslunch dat VVV voor handen had, werd door een klein gaatje in een heel groot hek aangereikt. Het is allemaal een beetje onnodig, want de sfeer was erg relaxed en iedereen rond en in het stadion was bijzonder vriendelijk. Alleen de programmaboekjes verkoper probeerde heel stoer over te komen, ’t is ook wat zo in je eentje op de route naar het uitvak, maar als je dan eenmaal dat taaltje hoort, dan smelt je toch weer. Toch maar 50 cent fooi gegeven. Binnen doet de Koel wel heel gezellig aan, al blijft het een merkwaardig stadion met die omloop tussen een lage en hoge tribune aan twee kanten van het veld. Het uitvak bevindt zich dan ook in de hoek van wat je de tweede ring zou kunnen noemen. Zoals in de Arena, maar dan net anders. Dat uitvak zat vandaag met 500 meegereisde fans barstensvol en later bleek dat ook op andere tribunes NEC’ers een plekje hadden gevonden.

De wedstrijd opende flitsend. Na een minuut stond Olsson al alleen voor de keeper, maar de Zweed had de warming up nog in gedachten en mikte keurig in de handen van de keeper. Een paar tellen later in de tegenaanval prikte een VVV’er ‘m langs Babos maar de paal bracht redding. Goedemorgen, iedereen wakker? Bij de spelers in blauw leek dat lang niet bij iedereen het geval want VVV was in de eerste helft duidelijk de bovenliggende partij. Na vijf minuten diende Babos tot drie keer toe handelend op te treden na een regen aan schoten van de geel-zwarten, waarbij onze verdedigers telkens een stapje te laat kwamen. Ook aan de andere kant stond een verdediger te slapen, maar de enorme kans was aan Lens niet besteed. Hij stifte de bal over en naast waar een breedtepassje naar Van Beukering een zekere 0-1 had opgeleverd. Die viel niet en nadat Oost namens VVV en Olsson namens ons grote kopkansen gemist hadden, kwam VVV verdiend op voorsprong. Zoals wel vaker redde Babos een schotpoging door de bal te keren in plaats van naar de zijkant te dirigeren waardoor het voor Honda een koud kunstje was de 1-0 binnen te schieten. De openingsgoal bracht NEC van slag, Amrabat had luttele seconden na de goal de 2-0 op de schoen. VVV drukte door en kreeg bijna het deksel op de neus toen Lens een goede schotkans kreeg vlak voor rust.

In het tweede helft moest het dus gebeuren. NEC speelde richting uitvak, al een prettiger gevoel. Desondanks was de eerste kans voor VVV en wat voor één. Gelukkig slaagde de VVV aanvaller er in de bal tegen de enige NEC verdediger op de lijn aan te schieten. Daarna was het alleen NEC dat de klok sloeg. Niet dat er zo goed gevoetbald werd, maar er werd in elk geval druk gezet en omdat VVV alleen achteruit liep, speelde de tweede helft zich af op de helft van de Venlonaren. Na een uur spelen zette Holman met een goede actie Bobson vrij voor open goal, maar de linkerspits faalde hopeloos. Geen van de drie aanvallers was overigens in goeden doen. Tien minuten daarna schoot Holman, die wel goed speelde, een nieuwe grote kans tegen keeper Begois aan. De kans ontstond doordat de Belgische scheidsrechter Vervecken goed voordeel gaf nadat Vadocz onderuit was gehaald. Het was overigens één van de weinige goede beslissingen van de man. Warrig fluiten kunnen we in Nederland ook, dus je vraagt je af wat de toegevoegde waarde van zo’n man is. De gelijkmaker viel uiteindelijk zo’n tien minuten voor tijd. Lens gaf een mooi balletje op Bobson, die alleen de zestien in mocht en net op tijd aflegde naar Van Beukering, die uit de draai raak schoot. Pothuizen, die klaar stond om in te vallen, mocht gelijk weer gaan zitten. Net als tegen Sparta volgde na de gelijkmaker gelijk de roep om ‘alles of niets’ vanuit het uitvak. Prettig om te zien dat we dat alleen doen bij een gelijk stand, want het wordt vaak genoeg aangeheven bij een achterstand, waardoor het dus nergens op slaat. Hoe dan ook, VVV was dezelfde gedachte toegedaan en bracht twee verse aanvallende krachten in. De kansen bleven echter voor NEC. Bobson miste opnieuw een joekel nadat Van Beukering goed was doorgegaan en Lens schoot na een puike één-twee met Holman vlak voor tijd over. Was dat de laatste kans op winst?

Twee minuten kwamen er bij volgens de speaker en in de eerste daarvan werd Bobson op links weggestuurd in de diepte. Vervecken had echter een overtreding van een VVV’er gezien én was de voordeelregel even vergeten, dus dat feest ging niet door. Het leek definitief op een gelijkspel te gaan eindigen, totdat Bobson nogmaals werd weggestuurd en de bal terug legde op Van Beukering, die nog een laatste keer uithaalde. Het was geen best schot, maar doordat Sibum in de weg stond en de bal met zijn arm raakte, caramboleerde de bal er alsnog in. 1-2 en 8 uit 9! De vreugde was groot, zo groot dat het uitvak euforisch ‘Schade Venlo, alles ist vorbei’ aanhief, daarbij even vergetend dat NEC zojuist Duitser dan Duits de drie punten gestolen had.

Om in die Duitse stemming te blijven werd na wegrijden, waarbij we uitgezwaaid werden door een indrukwekkende erehaag van politieagenten en stewards, in menig auto de sjaal uit de ramen gehangen. Het gaf naast het toch al goede gevoel een heerlijke aanblik op de A73 terug naar Nijmegen. Konden we maar elke week naar Venlo!

Pol