Hoppa! Weer een horde genomen. De hoeveelste overwinning dit nu weer op rij is, doet helemaal niet ter zake: zo onderhand telt er nog maar één ding: Europa. Daar zijn we nog niet, maar het geloof is er!

De reactie van de spelers na de felbevochten 2-0 van zondag sprak boekdelen. Niks geen euforie, niks gaan doldwaze taferelen, maar een ingetogen ereronde. Omdat de mannen weten dat er nog meer in zit. Omdat we nog steeds geen last hebben van blessures, of kaarten. Omdat we weten dat Groningen een lastige tegenstander is, maar ook een met perspectieven, getuige de dubbele 5-1 van deze competitie.

Zo gemakkelijk als in Kerkrade ging het niet, in de zonovergoten en belabberd gevulde Goffert. De thuisblijvers kregen ongelijk, want de pot was leuk. NEC en Roda waren aan elkaar gewaagd, qua kansen ontliepen de ploegen elkaar niet zoveel. Roda kwam regelmatig aardig op, maar miste scherpte voorin. Bovendien speelde Babos een van de beste wedstrijden van zijn carrière bij NEC: zeker een keer of vier, vijf verrichtte de man weergaloze reddingen, variërend van een katachtig sprong waarbij hij de bal uit de linkerbovenhoek tikte tot een redding met de voeten op een snoeiharde pegel van El-Ak. De kleine Marokkaan sprong na het fluitsignaal zijn (en onze) reddende engel om de nek, maar die maakte met een handgebaar duidelijk dat hij gewoon zijn werk had gedaan. Ook Babos leek te willen uitstralen maar met een ding bezig te zijn: de volgende ronde.

Het eerste kwartier was behoorlijk enerverend. Beide teams kregen een dot van een kans, de enige echte Davids al na vier minuten. Deze neemt de afgelopen tijd geweldig revanche voor zijn mislukte eerste seizoenshelft, want net als in de heenpartij balde de fanatieke krijger uitstekend. Al schouderduwend, tackelend en duwend sleurde hij zich door de partij. Babos verrichtte na een minuut of 16 zijn eerste belangrijke redding, waarna de wedstrijd een poosje op een dood spoor belande.

Na iets meer dan een half uur leken de 80 tot 100 meegereisde Koempels (tja, het is de bekerfinale niet) te kunnen juichen, maar de counterende Limburgers vonden de Nijmeegse goalie weer op hun pad. Van Beukering probeerde gelijk wat terug te doen via een snelle doorbraak, maar ook hij stuitte op de keeper.

In de veertigste minuut brak diezelfde Van Beukering de ban. El Akchaoui nam een hoge corner, die seconden lang onderweg was. Tijd genoeg voor de keeper om in te grijpen, zou je denken, maar Jhonny was de man die de bal onberispelijk op de kruin nam en hard achter Castro kopte. Hoe vaak achter elkaar we ook winnen, het blijft elke keer weer even mooi als NEC een hoofdstukje aan het succesverhaal toevoegt. 

Na rust bleef het spannend. Dat play-off gedoe blijft toch rekenwerk: stel dat Roda scoort, dan hebben ze er toch echt nog maar eentje nodig om NEC alsnog eruit te knikkeren. Voetbalsupporterlogica. Voor alsnog zag het daar echter niet naar uit. Sterker nog, gelijk na rust maakte Olsson, die goed terugkeerde na zijn liesblessure, volgens mij een loepzuivere goal. Weliswaar stond Lens vlak voor Castro bijna in de doelmond, maar dan had Braamhaar al vóór de corner moeten fluiten. Dat deed hij nu pas erna. Jammer, maar helaas. 

Het bleef spannend en leuk, van beiden kanten. Rond de zestigste minuut gebeurde er van alles. Roda kreeg een kans, nadat Olsson zich in de bal verslikte, maar de Zweed kwam met de schrik vrij. De niet helemaal fantastisch opererende Lens creëerde gelijk daarna twee kansjes binnen de minuut, maar faalde eveneens. Roda sloeg terug met een vette kopkans: mis. En zo ging over en weer.

In de tweede helft merkte NEC hoe belangrijk Van Beukering in een dergelijke wedstrijd is. Kennelijk was de man licht geblesseerd, want op basis van zijn spel was een wissel met rust niet gerechtvaardigd. Alhoewel Tim Janssen het zeker niet onaardig deed, is hij (nog) niet zo balvast als Van Beukering. Zeker omdat Bas Sibum zijn dag niet had, miste NEC een dosis onverzettelijkheid in het team. Maar ongelukken beleven uit. Sterker nog, vijf minuten voor het einde werd de pot definitief beslist. Zoals zo vaak dit seizoen, pakte een wissel van Mario been prima uit: Dominique Kivuvu had een kwartiertje voor het eindsignaal het veld mogen betreden voor de matig spelende, maar immer hard werkende Holman. De slungelige jongeling kreeg de bal van Lens, sleepte de bal een keer of twee een metertje naar rechts en haalde uit: pats 2-0. Einde verhaal voor Roda. 

En waar het verhaal voor NEC ophoudt? Over een week weten weer meer. Gevoelsmatig denk je dat die play-offs een voordeel zijn voor clubs in de winning mood. Roda was aangeslagen door het bekerverlies. Groningen had lang zicht op de Champions Legue-pool, maar greep daarnaast. Maar zoals mijn broer die me ooit voor het eerst meenam naar de Goffert vijfentwintig jaar geleden al zei: je moet nóóit te vroeg juichen…

Joris