Zaterdagavond was het weer zover: de eerste uitwedstrijd van het seizoen op het programma. Aan NEC was de primeur voor het eerst in het vernieuwde stadion van FC Twente te spelen. Het oude Epi Drost stadion werd deze zomer uitgebreid naar een capaciteit van 24.000 plaatsen en is zodoende omgetoverd tot Grolsch Veste. Nota bene op de wedstrijddag waren de laatste stoelen geplaatst van een indrukwekkend stadion.

We reisden hoopvol richting Enschede af, maar realiseerden dat het tijdens het weerzien met oudgedienden Romano Denneboom en Robbie Wielaert moeilijk was de elfde winst op rij aan te tekenen. Desalniettemin namen liefst 220 man de moeite richting Enschede af te reizen. Dat betekende twee bussen en ongeveer 120 man op eigen gelegenheid. Alhoewel, eigen gelegenheid. Tweeënhalf uur voor de wedstrijd moesten de kaarten voor vrij vervoer op de Goffert worden omgewisseld. Om de verwachte drukte te omzeilen, werd daar ook nog een routebeschrijving bijgevoegd.

Eenmaal in het vernieuwde stadion zal menigeen zijn ogen uit hebben gekeken. Was het niet voor het stadion, dan zal het voor het indrukwekkende doek van Vak P zijn geweest. Duidelijk was dat die jongens in de vakantie niet stil hebben gezeten. Een doek ter grootte van twee ringen werd namelijk ingezet om de nieuwe ‘hel’ in te luiden. Al snel bleek dat Twente in ieder geval geen last had van debutantenkoorts. Waar onze jongens in de beginfase niet helemaal scherp leken, klapte Twente er zowel op het veld als buiten het veld direct in vocaal opzicht op. Het eerste doelpunt in de Grolsch Veste hing dan ook in de lucht. De thuisclub had wat kansen maar het veldoverwicht nam enigszins af. Toch stond na 28 minuten de 1-0 op het scorebord: Elia soleerde fraai en schiet de bal onder Babos door. Na de goal van Elia zijn onze jongens absoluut niet minder dan de opponent uit Enschede. Noemenswaardige kansen werden er voor rust echter niet gecreëerd. Steeds was het net niet, waardoor we de eerste helft waarschijnlijk het best kunnen bestempelen als ongelukkig of net niet.

In de rust maar eens kijken of we bij de catering wel konden scoren. Tijden staat Twente al bekend om haar heerlijke broodjes beenham. En ook dit keer was het weer genieten. Op de tweede ring schijnt trouwens een nieuw bedrijf de catering te verzorgen. Jammer. Hopelijk is het uitvak ook volgend seizoen nog op de eerste ring.

Hoewel de bobotribune nog geheel(!) leeg was, werd korte tijd later afgetrapt voor het tweede bedrijf. In het uitvak heerste vooral een hoopvolle sfeer. Niet onterecht: de vechtlust van onze jongens uit de eerste helft bood hoop op een goede afloop. De tweede helft werd begonnen met eenzelfde instelling. Dat resulteerde zelfs in een lichtelijk veldoverwicht van NEC. De bal werd goed rondgespeeld, en bij balverlies werd als collectief verdedigt. Twente kon niet anders dan inzakken en loeren op de counter. Hoewel het balbezit de tweede helft duidelijk in ons voordeel was, was de eindpass steeds weer net niet goed. Er werd toch hoopvol doorgevochten voor een punt. Een extra aanvaller in de vorm van Tshibamba resulteerde zowaar in dat geheel verdiende doelpunt. Waar Sibum keeper Boschker na een lange trap van Babos omspeelde, kon juist de 19-jarige aanvaller twee minuten voor tijd voor zijn eerste competitiedoelpunt aantekenen.

Die stand van 1-1 werd eigenlijk vrijwel moeiteloos de laatste minuten vastgehouden. Een volledig verdiend punt in Enschede, wie had dat van te voren verwacht? Duidelijk is in ieder geval dat Mario onze jongens met de juiste instelling het veld in had gestuurd: bloed, zweet en tranen. Zo viel uiteindelijk dan ook niets op het gelijkspel af te dwingen. Het is een verdiend punt, dat als collectief werd afgedwongen. Chapeau!

Alweer niet verloren. Een nieuw clubrecord werd zelfs gevestigd: zeventien wedstrijden en zeven maanden achtereenvolgens ongeslagen. Dat biedt, net als de strijd en het verzorgde voetbal van vandaag, perspectief voor donderdag. Er kan niet anders dan gesteld worden dat er hoop en vertrouwen in deze groep moet zijn voor de ontmoetingen tegen Dinamo Boekarest. Come on NEC!

Oe-a-Gentenaar!