Zo zagen wij het: Dinamo Zagreb - NEC
zat. 25 oktober 2008 

Zagreb uit. Een fantastische trip, maar toch ook wel een erg bittere pil. Direct na afloop probeerden de optimisten de stemming er nog in te houden. “We mogen blij zijn dat we dit überhaupt meemaken!” “Er volgen nog drie wedstrijden” “We moeten trots zijn op onze jongens”. Allemaal waar hoor, maar wat waren de druiven zuur. Eerst een orgastische vreugde omdat je tien minuten voor tijd zomaar de punten uit Kroatië lijkt te gaan stelen en dan twee mokerslagen binnen vijf minuten. Na de eerste wedstrijd in de groepsfase van de Uefa Cup staat NEC met lege handen en dat was eigenlijk helemaal niet nodig geweest.

Anders dan de jongens die de rondjes om verzorgden ging deze DTH’er voor de ‘eventjes op en neer’ optie. Vertrek donderdag begin van de middag vanaf vliegveld Köln en de dag erna rond dezelfde tijd weer terug. Zo’n veertig NEC’ers maakten ook gebruik van deze mogelijkheid en daardoor konden anderhalf uur later vrij simpel de taxi’s worden gedeeld. Vrijwel iedereen had hotel Dubrovnik voor het ene nachtje geboekt, hetgeen betekende dat je na inchecken binnen drie minuten bij cafe The Bulldog aan het bier kon zitten. Was de keuze voor The Harp in Boekarest nog min of meer toevallig tot stand gekomen, ditmaal was de centrale plek van te voren bepaald en waren er door NEC zelfs prijsafspraken over de drank gemaakt. Hulde, want de Bulldog was een schot in de roos. Mooie kroeg, goede locatie en vriendelijke bediening. Het was zo gezellig dat de wedstrijd bijna als een hinderlijke onderbreking kwam. Mooi ook om te zien dat NEC ondanks de successen een klein gezellig clubje blijft waar (ex)voorzitters, bestuursleden, sponsor en supporters gewoon samen een biertje drinken.

Om half zeven, ruim twee uur voor de wedstrijd, werd vertrokken richting de bussen die ons naar het stadion zouden brengen. Omdat ik dit wel erg vroeg vond en het eten er die dag bij in was geschoten, besloot ik te wachten en later een taxi te nemen. Dat liep nog bijna verkeerd, omdat een autobom even daarvoor het centrum van Zagreb had platgelegd, zo meldde de taxichaffeur. Ik vermoedde een zeer slechte poging de ritprijs op te voeren, maar de radio bood uitkomst. Mijn Kroatisch is wat roestig, maar het was al snel duidelijk: een Kroatische mediamagnaat was niet meer. Het zorgde ervoor dat ik nog maar net op tijd in het stadion was om de vroege achterstand mee te maken. Dat is lekker, je begint vol goede moed aan de groepsfase en na exact vier minuten sta je al achter.

Even dreigen we overlopen te worden. De blauwe jongens achter de goal zijn dolenthousiast, zingen om het hardst en Dinamo krijgt meerdere kansen. Het zingen zal gedurende negentig minuten niet meer stoppen, maar op het veld verandert het spelbeeld gelukkig geleidelijk aan wel. Na rust zijn we zelfs de betere ploeg. Dan staan we overigens al weer gelijk, omdat een Kroatische verdediger zo vriendelijk is de helpende hand toe te steken door de bal langs de eigen doelman te schieten. Hoewel er nauwelijks echt grote kansen te noteren zijn voel je dat er meer dan een punt inzit en tien minuten voor tijd komt de goal er. Hoe is wat lastig te zijn, want als in het Maksimir stadion een doelpunt aan de andere kant moet je bijzonder scherp kunnen zien om precies te weten wat er gebeurt. Maakt niet uit, we staan voor! De tijd om te mijmeren over drie punten in de eerste wedstrijd is veel te kort, want een geweldige pegel, a la Radomski afgelopen zondag tegen Vitesse, zet beide ploegen weer naast elkaar. Ook goed, een punt kunnen we mee leven. Helaas is ook dat ons niet gegund en het uitvak zit stuk, maar vergeet desondanks niet de spelers een staande ovatie te geven. De spelers, die op hun beurt terugkomen uit de kleedkamer om het uitvak nog eens te bedanken. Want ondanks het pijnlijke resultaat overheerst de trots. Op naar de Spurs en Moskou!

Pol