In een niet al te beste pot tegen Willem II won NEC met 1-2. Van Beukering scoorde vlak voor rust de openingstreffer en Bouaouzan na de rust de tweede. Ongeveer 250 NEC’ers waren getuige van weinig goed voetbal en, vooral, veel onvriendelijkheden over en weer op de tribune. Belangrijk was met name dat we géén getuige werden van een goal van Demouge. Willem II scoorde nog wel de aansluitingstreffer, maar de overwinning kwam niet meer in gevaar. En zo herstelde onze ploeg zich goed van de thuisnederlaag (wat was dat ook al weer?) tegen Utrecht.

Een jaartje geleden

De wedstrijd tegen Willem II stond eigenlijk in het teken van twee gegevens. Ten eerste was daar, vooral in Nijmegen, de herinnering aan het allerdiepste dieptepunt van vorig seizoen: op de voorlaatste dag van het jaar 2007 werd het in Tilburg 3-0 en dropen onze mannen uiteindelijk met nog maar negen man af. Olsson en Davids kregen de rode kaart, NEC stond strak voorlaatste en als klap op de vuurpijl werd die dag bekend dat Vincent Paes terug zou treden als voorzitter van onze club zodat het beeld van een stuurloos schip compleet was. Wat daarna in 2007-2008 gebeurde is met recht geschiedenis te noemen en zo reisden we dit jaar naar de Kruikenstad af in het vooruitzicht van het belangrijke treffen met Udinese met als doel overwintering(!) in de UEFA Cup.

Super Frank Demouge

Het andere gegeven van de dag was de topschutter van Willem II. Het is een vreemde gewaarwording om één van je ‘eigen’ jongens, niemand zal ooit het Goffertzicht-shirt in de Glasbak vergeten, als grote man aan het werk te zien voor een andere club. En The Man is Frankie in Tilburg. Een heel scala aan liedjes voor 'm en spandoeken door het hele stadion maken duidelijk dat Demouge een écht grote jongen is. En iedereen in het uitvak gunde hem dat van ganser harte, zolang hij tegen ons maar droog zou blijven staan.

Met de bus naar Tilburg

Mede door een akkefietje in een kroeg in Nijmegen een jaar of twee geleden, waar op de tribune nog regelmatig aan werd gerefereerd, mochten we dit jaar opnieuw in de bus plaatsnemen. ‘We’ zijn in dit geval dus ongeveer tweehonderdvijftig NEC’ers waarvan één bus met steeds militanter wordende juniors. Zo gebruikten ze de ballonnen uit hun snoeppakket als explosief en trok één mini-Eus de stoute schoenen aan en zette het Ziegezagge in. Naarmate de wedstrijd vorderde werd de sfeer zo melig dat ook de grote jongens in het uitvak op aangeven van het joch meededen. Wat zal meneer trots zijn thuisgekomen ’s avonds. Liedje van de dag werd een van de Tilburgers overgenomen chanson ter ere van Mario Been. En nu vind ik het altijd wat gênant om een liedje van de tegenstander, weliswaar met een eigen tekst, want de Tilbo's zongen vanzelfsprekend niét voor Supermario, te kapen, maar toegegeven moet worden dat het grappig uitpakte doordat NEC net toen dat gebeurde scoorde, we de Tilburgers de rest van de wedstrijd niet echt meer hoorden en het deuntje dus de jen-yell van de dag werd.

Gewonnen, zakelijk en effectief

Over de wedstrijd zelf is verder niet zo heel veel te zeggen. Een beste pot was het dus niet, van beide zijden, maar NEC won koelbloedig en tankte dus maar weer wat zelfvertrouwen voor de zoveelste wedstrijd van de eeuw in korte tijd. Bouaouzan was weer redelijk op dreef, maar de meeste lof kwam uiteindelijk ons centrale duo toe; Wisgerhof en Zomer hielden Frankie Demouge gelukkig in bedwang en bespaarden hem aldus een gewetenskwestie: juich ik wel of niet als ik mijn dertiende(!) van het seizoen erin prik? De terugreis uit Tilburg werd daardoor een heel andere dan vorig seizoen, al stelde een enkeling grappend voor dat we nu ook maar bij de kerstboom op het voorplein op de spelers moesten wachten. Maar dat gebeurde niet, de kou joeg iedereen rap naar huis, waar bij een laatste pilsje geconstateerd kon worden dat 2008 een miraculeus jaar is en blijft. En waar één klein mannetje droomde over de dag dat onder zijn aanvoering het hele uitvak het aloude Ziegezagge zong!

Thomas