Het ultieme voetbalsupporterschap kent naast hoogtepunten ook dieptepunten. Het missen van een doelpunt omdat je stond te pissen. Vijf verloren uitwedstrijden op rij bezoeken en de zesde, gewonnen pot aan je voorbij laten gaan. Maar het vooruitzicht van het missen van bij voorbaat de leukste wedstrijd van het jaar, nee, sinds mensenheugenis staat bovenaan de lijst.

Velen van ons overkwam het de afgelopen maanden: een gebrek aan geld, onmogelijke situaties op het werk, of wellicht weerbarstige ouders en harteloze geliefden weerhielden deze of gene van een zo gedroomd bezoek aan Boekarest, Zagreb of Moskou. Naarmate het Europees avontuur langer duurde, werd het eeuwig knagende gevoel een superwedstrijd gemist te hebben wat draaglijker, temeer de Europese sfeer bij de thuiswedstrijden al zo fantastisch was. Maar de ultieme pret is natuurlijk om zelf in rood-zwart en groen gehuld, luidkeels zingend en goed doorgepilst rond te stappen in meer of minder exotische steden met trotste clubs, grote supportersscharen en imposante stadions… The real thing!

Tot dusverre werden we wat dat betreft niet écht verwend. De meest aansprekende tegenstanders werden ontvangen bij onze thuiswedstrijden, die hun naam en faam qua entourage dan ook eer aandeden. Zowel Dynamo, Tottenham als Udinese kwamen qua supportersschare op volle ‘oorlogssterkte’ richting Goffert, waarbij de Roemenen die kwalificatie wel erg letterlijk namen. Een aspect van het internationale voetbal dat we node kunnen missen, dunkt me. Bij de uitwedstrijden leek het er lang op dat NEC tot in lengte van dagen veroordeeld zou blijven tot verre, Oost Europese oorden. Het had me dan ook niet verbaasd als we Metalursk Donetsk hadden geloot. De Oekraïne, die kennen we immers nog niet.

Het pakte stukken beter uit: HSV, een grote, hele grote club, die in Duitsland al jaren meedraait in de hoogste regionen. De club van vele Nederlanders en dat logo met die malle wit-zwarte ruit in dat blauwe vlak. Nogal lelijk, maar o zo herkenbaar, waar kennen we dat van?
En dan Hamburg. Ogenschijnlijk een wat stijve, Noord Duitse stad. Calvinistisch, statige gebouwen, met zelfs wat Scandinavische trekjes. Maar ook: een ruige havenstad, met een geweldig kroegleven, een turbulente rosse buurt (St. Pauli), de befaamde Reeperbahn (een soort Damrak, maar dan vijf keer zo lang en drie keer zo breed), de Elbe met haar haven, lichten en schepen…

Oplettende lezers van de papieren versie van de Trouwe Honden zullen wel eens wat van mijn hand gelezen hebben over de volksclub St.Pauli, de tweede club van Hamburg qua voetbalhistorie. Maar qua reputatie in Duitsland er ver daarbuiten minstens zo bekend als grote broer HSV. Uitwedstrijden met vijfduizend man, ook toen ze nog Regionalliga speelde, een permanent uitverkocht thuisstadion (Millerntor), 80.000 Hamburgers bij hun laatste promotiefeest, een miljoen (!) verkochte T-shirts met de tekst: ‘Ich bin ein Retter’ tijdens een van de grootste reddingsoperaties voor een noodleidende Duitse club ooit. Dat is óók Hamburg.

Met de trein ben je vanuit Nijmegen met vijf en half uur in Hamburg, met de auto zal het niet veel schelen. Zeker in de oude wijk St. Pauli wemelt het van de goedkope pensionnetjes, terwijl élke tegenstander van HSV met open armen ontvangen zal worden in de vele, vele barretjes en cafés die we wijk rijk is. Breng vooral een bezoek aan de fanshop van Pauli, in een soort container aan het stadion, dat aan een soort woestijnachtige vlakte aan de rand van de wijk ligt, vlakbij een spuuglelijke joekel van een oorlogsbunker. Boottochtje vanaf de prachtige Landingsbrücke over de Elbe door de haven met een lokaal gebrouwen Astrabier in de knuist: ook aanbevelenswaardig. Tooi je vooral in Rood-Zwart en Groen: ze zien het in Hamburg niet voor het eerst en Duitsers zijn sowieso heel relaxed met supporters, voor en na wedstrijden loopt iedereen door elkaar.

Maar waar begon ik ook weer mee? Oja, het missen van een op voorhand geweldige uitwedstrijd…het overkomt een ieder van ons. Een reeds lang geplande en al veel te lang uitgestelde trip naar onze westelijke koloniën, waar mijn liefje vandaan komt, staat mijn aftocht naar Hamburg in de weg. Weekje Curacao, natuurlijk ook geen straf, maar wat jammerlijk gepland. Ze bood nog aan dat ze ook best een vriendin wilde meenemen in plaats van mij als ik écht, écht naar Hamburg wilde. Het was nog meer dan een beleefdheidsaanbod ook geloof ik, maar ik ga toch maar eens checken of schoonpapa in Willemstad satelliet-TV heeft.

Joris