En dat was dan gelijkspel nummer tien. Met een snoeiharde pegel die op de bovenkant van de lat afketste sloot Bas Sibum de wedstrijd geheel in stijl af. Weer zo’n pot die gerust nog een half uur had kunnen duren zonder dat de bal in het doel gegaan was. Het zat er gewoon niet in. NEC speelde niet echt slecht, mocht van de Tricolores het spel negentig minuten lang maken, maar wist zich geen raad met de kansen en kansjes die het kreeg.

 

Het missen van kansen begint zo zoetjes aan wel problematische vormen aan te nemen. Dat Van Beukering zijn dag niet heeft en eigenlijk geen fatsoenlijke bal raakt kan gebeuren, temeer daar hij maar een bevlieging nodig heeft om te scoren. Maar zoals Saidi vrij op de keeper afloopt en de bal naast peert (terwijl hij voor de rest een puike pot speelde) of de open schotkansen die Davids keer op keer om zeep weet te helpen doen wel pijn. Want dit zijn toch wel de wedstrijden die je wil winnen als je mee wil doen om de playoffs.

 

De magie van de periode dat er Europees werd gespeeld is zo zoetjes aan verdwenen. Maar een paar positieve zaken hebben we er wel aan overgehouden. Zo stond de verdediging weer goed zaterdag. En zijn corners stukken gevaarlijker geworden. En, last but not least, wordt er vol overgave gezongen tijdens delen van de wedstrijd, ook als het spel niet al te oogstrelend is.

 

Gelachen werd er ook. Toen er (enigszins misplaatst, want aan de inzet lag het niet echt) op de tribune ‘ wij willen bloed, zweet en tranen’ werd gescandeerd, constateerde iemand achter mij droogjes: ‘o ja, en een doelpunt’. Dezelfde olijkerd constateerde na een scheidsrechterlijke dwaling dat de fluitist (met knalrood haar) een ‘vuule Gruusbekker’ was. Komisch.

 

De pak hem beet 150 meegereisde Tilburgers vermaakten zich al met al ook niet erg. ‘Wat een kutpot’ smste een bevriende kruikenzeiker me halverwege de tweede helft. Zeker vanuit zijn perspectief had hij een punt. Van het spel van Frank Demouge kan hij ook niet erg genoten hebben, want los van een hoop karakteristiek geduw en getrek kwam de gewezen Goffertheld maar een keer in scoringspositie. Frankie peerde de bal hoog over, ook wel karakteristiek. Wel leuk dat hij na de wedstrijd bij het verlaten van het veld nog even uitbundig werd toegezongen vanaf de Gofferttribune: zo hoort dat!

 

Verder nog iets vermeldenswaardigs? Nauwelijks, of het moet de wissel van Rommedahl zijn die ik niet erg begreep. Alhoewel hij best een goaltje kan gebruiken, sticht hij veel gevaar mits hij goed en in de diepte wordt aangespeeld. Dat gebeurt nog wat weinig. Rijp voor een wissel vond ik hem niet, daar was Johny toch eerder voor in aanmerking gekomen. Met een katerig gevoel sjouwden we de Goffert uit. Om thuis nog een keer door het jaarboek 2008 te gaan bladeren ofzo.

 

Joris