Het zijn verwarrende tijden voor de gemiddelde Roda-supporter. Twee weken geleden demonteerden ze nog hun eigen stadion (niet meer nodig als Sporting Limbabwe er zou komen). Vorige week kwam, geheel onverwacht, het zeer welkome nieuws dat de bedenkers van het fusie-gedrocht toch iets te graag hadden willen horen dat de provincie fors in de buidel zou tasten. Een sterk staaltje van wishfull thinking dat hen duur kwam te staan. Onder de nieuwe omstandigheden, met een zelfstandig voortbestaand Roda, vonden de Koempels bij nader inzien dat hun cluppie toch maar niet moest degraderen. Het spandoek ‘Roda, degradeer voor ons’ging tot nader bericht terug in de mottenballen en met minstens vierhonderd man (als het er niet meer waren) trokken de geelzwarte Limbo’s de provinciegrens over naar het verre Gelderland om ‘Us Rodaake’ aan te moedigen.

Het zag er aanvankelijk niet naar uit dat deze nieuwe golf van clubliefde beantwoord zou worden door de spelers van Roda. Het tamme en slappe zooitje is geen schim meer van het team dat jarenlang in de hoogste regionen van de ranglijst bivakkeerde en boezemde een enkel kansje daargelaten weinig angst in. NEC begon daarentegen redelijk fris en fruitig aan het duel, maar miste, zoals vaker dit seizoen zowel geluk als gochme voor het doel. Met name Saidi dartelde lustig in het rond, maar het is dan wel weer spijtig dat hij de schaarse kansen niet benut. Ook Schöne zag een bal van de lat spatten. Ook knap, maar meer iets voor tijdens de pauze. 

Na rust doofde stilaan het heilig vuur bij de onzen. De frustraties namen toe, al viel er op de inzet wederom niets aan te merken. Tot overmaat van ramp schoot Cissé er ook nog effe eentje in, tot vreugde van de meegereisde supporters van de degradatiekandidaat, die een welgemeend ‘Jetzt geht loss’ aanhieven. Curieus genoeg lijkt NEC dit seizoen nergens zoveel inspiratie uit te putten als uit een tegengoal en de mannen van Been maakten zich op voor een heus slotoffensiefje, waaruit met enig geluk dan toch de gelijkmaker viel. Niet geheel toevallig stond Bas Sibum op de juiste plek om in te koppen; de man speelde sowieso een prima pot. Echte uitblinkers ontbraken.

Nadat Rommendahl (waarvan bij tijd en wijle toch echt wel te genieten valt, wat kan die knakker rennen!) nog een scoringskans om zeep had geholpen, sjokten we maar weer terug naar de pils. Playoffs: het kan nog steeds, maar wat maken we het onszelf moeilijk. NEC worstelt zich naar het einde van de competitie. Maar komen ze ook boven?

Joris