Ondanks de teleurstellende uitslag, zal eenieder met een voetbalhart zondag genoten hebben in de zonovergoten Goffert. Want iedereen en alles deed zijn best om Mario Been het afscheid te bezorgen dat hij verdiend heeft. Doordat die malle combi-regeling een keer niet gold, waren er gezellig veel Spartanen naar de Goffert gekomen. Hulde daarvoor, want voor hen betrof het een wedstrijd om des Keizers baard. De vele knutselaars die ons clubje rijk is hadden overuren gedraaid om Mario met een keur aan spandoeken eer te betuigen. Geen oneliner die de gevierde trainer de afgelopen jaren heeft gedelibereerd bleef onbelicht. En last but not least, ook de spelers leverden met hun tomeloze inzet een onmisbare bijdrage aan een mooie voetbalmiddag.

Want hoe je verder ook mag oordelen over het spelniveau, aan die inzet ontbrak het niet en heeft het de afgelopen maanden überhaupt zelden ontbroken. Saïdi is geen Lens, maar hij gáát er wel voor en dat maakt dat hij (en alle anderen) de steun van het publiek verdienen. En dat kregen de spelers ook, enkele gekken die Tim Janssen meenden te moeten uitfluiten bij zijn wissel daargelaten.

NEC opende vrij behoorlijk, met het nodige heen er weer getik, waarbij vooral Burgzorg (om onduidelijke redenen niet vermeld in het programmaboekje) zich in positieve zin onderscheidde. Niet omdat hij van een afstand als twee druppels water op Lorenzo Davids lijkt (er is maar twee echte Davids!), maar omdat hij heel goed begrijpt dat je met diepe passes een goede dienst bewijst aan Dennis Rommedahl. Mischien hebben we de opvolger voor de vertrekkende Dani Fernandez al in eigen gelederen rondlopen?

Na de bemoedigende berichten uit Den Haag, viel het Rotterdamse doelpunt ons koud op het dak. Falkenburg scoorde 0-1, daarmee nog maar eens onderstrepend dat Sparta als tegenstander bepaald niet te onderschatten is. Gelukkig bleef het publiek er behoorlijk achter staan en lukte het ook nog om net voor rust gelijk te maken. De nimmer verzakende knoest Bas Sibum roste een vrije trap van Schöne in het netje.

Een mooi vervolg op deze opsteker zat er na rust echter niet meer in, de onmacht voorin was te groot. Alhoewel het natuurlijk rete spannend was, kreeg Sparta eerlijk gezegd betere kansen op de overwinning dan NEC, dat niet minder dan drie keer een bal van de lijn moest halen (en één keer leek hij er zelfs over), nog los van de vele reddingen van Babos.  

Een mooi moment was de rentree van good old Patrick Pothuizen op het groene laken. 12.500 mensen (inclusief de Spartanen) dachten terug aan die gedenkwaardige invalbeurt van Patrick, ongeveer een jaar gelden. Man, wat hadden we Potje de bal er graag zien inkoppen! Niet alleen hijzelf, maar ook Been had zichzelf met zo’n wissel onsterfelijker dan onsterfelijk gemaakt. Even viel er ook blinde paniek in de Spartaanse verdedigingsmuur te signaleren, maar helaas was dat maar van korte duur. Goeie spits wel, die Pothuizen J.

Wat na negentig minuten restte, waren de obligate praatjes voor de vertrekkende spelers, de overhandiging van de nodige man-of-the-year-parafernalia aan de terechte winnaar Schöne (al had Babos de prijs wat mij betreft ook verdiend) en natuurlijk het afscheid van Been. De Gelderlander schreef daarover dat dat enigszins overschaduwd werd door het gelijke spel, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens. Been hield een oprecht verhaal, kreeg het ovationele applaus dat hem toekwam en liep zonder al teveel toetsers en bellen of ingeblikte muziek zijn ereronde, op gepaste afstand gevolgd door de selectie. Zo moet dat zijn, niet meer en zeker ook niet minder. We zullen hem missen, net als Koenders, Fernandez, Rommedahl en de wat mindere goden die ons cluppie gaan verlaten. Mannen, het ga je goed. Wij gaan maar wat lanterfanter in deze veel te lange zomervakantie en wachten of die Lodeweges net zo leuk (en succesvol) is als Mario. Vast wel.

Joris