Column Mark: Van euforie tot penarie
din. 1 september 2009 

Vleminckx in de lappenmand. De op diverse internetfora al regelmatig geuite angstdroom is nog eerder dan gevreesd bewaarheid geworden. Als het inderdaad een scheurtje in de meniscus betreft, wat de laatste berichten doen vermoeden, dan zien we Vleminckx mogelijk tot eind oktober niet meer terug. En dat nog geen week nadat bekend werd dat Van Beukering het seizoen vervolgt bij de Superboeren. Plots zit ik met klamme handen en een laagje paniekzweet op het voorhoofd. Hoe is dit mogelijk? Een goede maand geleden nog was er alom euforie; de ene aankoop was nog fraaier dan de ander, de selectie leek voor het eerst sinds tijden al ruim voor de start van de competitie rond, en een last-minute vertrek van belangrijke pijlers in de spelersgroep werd met de dag onwaarschijnlijker. Zelfs de wisselvallige voorbereiding – met als dieptepunt de waanzinnige mafketelarij van enkele geflipte zuiderburen te Groesbeek – mocht de pret niet drukken.

Ineens is alles anders. Saidi Ntibazonkiza besloot in zijn oneindige wijsheid dat hij helemaal geen contract had, want er was immers nooit een handtekening gezet door hem. Het feit dat zijn zaakwaarnemer in zijn bijzijn al wel een krabbel had gezet en NEC hem met terugwerkende kracht een nette salarisverhoging had gegeven deed in zijn ogen niet ter zake. Ook de diverse officiële kanalen die een speler ter beschikking staan om contractbeslommeringen op te lossen, zoals de spelersvakbond, de KNVB, en de Nederlandse rechtspraak, waren aan onze vrolijke vleugelfrivolist niet besteed. Wat volgde was een schoolvoorbeeld van ordinaire chantage, en van de ene op de andere dag was het sprookje Saidi door de grote slurf der hebzuchtigheid uitgeblazen. Begrip voor het standpunt van Aalbers en co overheerste, al bleef menigeen zich wel ongemakkelijk afvragen of de club niet eerder al stappen had moeten nemen toen al vroeg in het jaar duidelijk was dat Saidi niet wilde tekenen. Geen nood, de vervanging stond al klaar in de persoon van Erton Fejzullahu. Een tweebenige speler, die zowel op rechts als links, in de spits of als aanvallende middenvelder uit de voeten kon. Maar wacht, was die eigenlijk niet aangetrokken voor de linkervleugel? Dus moest er niet alsnog een rechterspits komen? De directie was echter duidelijk: er is geen geld, er komt niks bij.

Zorgen op de vleugels dus, gelukkig zaten we goed in de spitsen. Vleminckx werd binnengehaald als topaankoop en vocht zich binnen twee wedstrijden de harten van de supporters binnen. Dit is wat wij wilden zien: strijdlust en beleving. Helaas beging Tshibamba enkele misstappen en moest terug naar Jong NEC, waarna hij meteen ook op de verhuurlijst geplaatst werd. Een prima idee, er was immers nog volop concurrentie voorin met Van Beukering tandenknarsend op de bank en kersverse nieuweling Ten Voorde hoopvol om zijn fraaie seizoen bij Emmen een goed vervolg op het hoogste niveau te geven. Al mocht Van Beukering eigenlijk wel weg van NEC, want het was een te dure jongen om de bank warm te houden en Vleminckx was bij voorbaat al onomstreden. Exit Van Beukering dus, niet voor de gehoopte 4,5 ton, maar elke eurocent is in deze dagen van economische malaise meegenomen en salariskosten zijn ongetwijfeld ook niet mals. En als de onverwoestbare grizzlybeer Vleminckx onverhoopt toch geblesseerd mocht raken hebben we immers altijd nog wonderkind Ten Voorde achter de hand. Dus verliet Vleminckx tegen Roda JC het veld voor… ‘Good Old’ Patrick Pothuizen?? En warempel, tegen VVV wederom. Tegenvallende optredens bij Jong NEC, om nog maar niet te spreken over een onfortuinlijke nierbekkenontsteking, lijken Ten Voorde parten te spelen. Een spits voor de toekomst wellicht, maar klaarblijkelijk bij lange na nog niet klaar voor het grote werk in de ogen van Lodeweges.

Ineens is de euforie over de fraaie aankopen (Vleminckx, Wellenberg, Zomer, Van Eijden, Fejzullahu, en Ten Voorde) en de veelbelovende start bij menig supporter omgeslagen in zorgelijk gefrons en getergd handenwringen. Heerenveen bleek in plaats van een op heroische wijze geslecht bastion, een flets zwalkende club waar de coach geen lang leven meer beschoren zou zijn. Gedoodverfde degradatiekandidaten als Roda JC en VVV onthulden zich als opponenten waar we met moeite een puntje bij konden weghalen. Pothuizen lijkt van nog een jaartje bankzitter gepromoveerd te zijn tot diepe spits voor de aankomende weken. En de transfermarkt zit op het moment van schrijven nog slechts een paar uur verwijderd van potdicht. In iets meer dan een maand tijd van euforie naar penarie.

Waar is de spreekwoordelijk aas in de mouw? Wat kan Lodeweges doen om het tij te keren, de gaten te dichten en de steiger te stutten? Het terughalen van Tshibamba bij de selectie lijkt me geen slecht begin. Verhuur hem na de winterstop maar als daar behoefte aan is, maar momenteel wordt de spoeling mijns inziens te dun om je enige fitte eredivisiewaardige spits in de etalage te zetten. Helaas is de optie om 4-4-2 te gaan spelen aan alle kanten al bij voorbaat door Aalbers en Lodeweges aan gort geschoten, anders was dat momenteel waarschijnlijk de beste oplossing geweest. Misschien is het een idee om, bij gebrek aan financiële armslag en rek in de spelersgroep, niet bij voorbaat al een systeem heilig te verklaren... Natuurlijk is het met het oog op de eigen jeugdopleiding verstandig om een eenduidig spelsysteem te hanteren door alle gelederen heen, maar deze stellingname staat of valt wel met het succes van de uiteindelijke doorstroom naar de selectie. Een ideaal moment nu dus, in deze tijd van krapte, om de opvolgers van El Kabir uit de eigen achtertuin naar voren te schuiven. Kom er maar in, heren.

Waarom blijft het ineens zo akelig stil?

Mark