Ai, ai, ai wat een bezoeking was het om afgelopen zondagnamiddag met een rood-zwart-groen hart in de Goffert te zitten. Het was een soort retro-middag: op ongenadige wijze afgedroogd worden, zonder een moment de indruk te hebben gewekt dat het anders had kunnen aflopen. Zo ging dat een jaar of wat gelden heel dikwijls, het voelt nog erg bekend: met de rust speculeren met hoeveel nul de pot verloren gaat worden. Zijn de vette jaren van NEC alweer voorbij? Het valt te vrezen.

 

Niet vaak heb ik op maandagmorgen op mijn werk zoveel meewarige blikken en goedbedoelde schouderklopjes mogen incasseren als vanochtend. Kennelijk spreekt het bij de medemens nogal tot de verbeelding: achterkomen na twintig seconden. Het moet gezegd: een curieuze ervaring. Die niet naar méér smaakt. Hoe slap moet je eigenlijk niet uit de kleedkamer komen als je zoiets laat gebeuren? Het is me een raadsel.

 

Het was een drama in de Goffert. Wéér een knoepert van een fout van Babos. Dramatisch verdedigen van Van Eijden. Een onzichtbare El Akchaoui: loopt hij nog steeds over zijn afgepakte aanvoerdersband te mokken of zo? Worm die in de basis start en opnieuw zijn kans niet pakt. Een Belgische spits die weliswaar elastieken armen heeft, maar die los van zijn inworpen door de rest van het elftal niet bereikt wordt. Gevolg: een machteloze voorhoede. Het is allemaal tamelijk bar en uitzichtloos.

 

Aan de inzet ligt het allemaal niet eens zo erg. Davids rent zich drie slagen in de rondte, Burgzorg doet erg zijn best in de opbouw en de Stier van Puurs maakt meer meters dan wie dan ook, maar vooralsnog is het rendement treurig laag. De bank biedt geen soelaas. Na wat kleine oprispinkjes na de onfortuinlijke 0-1 en een scrimmage voor het PSV doel, lag de 0-2 ook al weer schandelijk snel in het netje. Elke vorm van optimisme verdampte.

 

PSV deed zo ongeveer wat het wilde en bezorgde het microscopisch kleine legioentje uit Lampilonië de middag van hun leven. De Brabantse nachten zijn lang enzo, u kent dat wel. Engelaar ook trouwens, wat een reus is dat toch. Lazovic had nog 0-3 op de schoen, maar het duurde tot de tweede helft voordat de immer weinig populaire spits zijn goaltje meepikte, een penalty, vlak nadat de derde goal al gevallen was.

Een medesupporter in vak J kon het tegen die tijd allang niet mee aanzien. Die was inmiddels verdiept geraakt in een Sudoku. Kennelijk boeiender dan de pot die NEC op de mat legde.

 

Iets minder dan twee jaar geleden barstte in de kleedkamer de bom na een dramatisch bekerduel tegen Zwolle. Been vroeg zich af wat zijn mannen in godsnaam bezield had en waar de heren dachten mee bezig te zijn. Woensdag staat er ook weer een bekerduel op stapel. Moge ook deze wedstrijd, zij het op een andere manier, heilzaam werken voor onze mannen. Want we krijgen langzamerhand een beetje buikpijn.

 

Joris