Na een enerverende wedstrijd in Breda met liefst drie doelpunten van onze zijde gingen we met zo’n 100 man en een goed gevoel naar Groningen. Groningen moest dankzij het gemis van acht selectiespelers op halve kracht aantreden en had op basis van de eerdere wedstrijden geen enkele houvast ons met knikkende knieën richting het hoge Noorden te laten komen. Het onderlinge verschil was slechts een punt.

In Groningen was al snel te merken dat zij in hetzelfde schuitje als ons zitten. Het voetbal was dan ook niet om aan te zien en deambiance was op z’n zachts gezegd slaapverwekkend. Toen Groningen De Roover na een aantal minuten ook al kwijt raakte, knepen wij voorzichtig in ons handjes. Maar dat hadden wij beter niet kunnen doen, want Groningen was het minst slecht en werd zowaar een aantal keren gevaarlijk voor onze goal. Binnen 10 minuten wist Matavz de bal zelfs fraai achter Babos te werken. Wat volgde was een nog slechter vervolg van beide kanten en een zo mogelijk nog stiller stadion. Het was Vleminckx die ons tot twee keer toe wakker schudde. Eerst zorgde hij met een fraaie kopstoot voor een gelijke stand, vervolgens schoot hij een vrije trap rakelings over. Nou was die vrije trap wel geinig ingestudeerd. Youssef leek de bal op te eisen toen onze Belg boos gebarend weg liep, maar zich vervolgens omdraaide en de bal op de vijandelijke goal vuurde.

De tweede helft was iets beter dan de eerste drie kwartier, al is daarmee ook alles gezegd. Vleminckx schoot na rust net naast en even later deed Davids precies hetzelfde. Toen Goossens vervolgens door keeper Van Loo werd gevloerd, leek de buit binnen. Laat ik voorop stellen dat ik het vanuit het vak absoluut geen pingel vond maar daar later op basis van de tv-beelden op terug ben gekomen. Meer wond ik me op over de gegeven kaart. Want in mijn optiek geef je een rode kaart na het neerhalen van een doorgebroken speler, anders geef je die pingel immers niet. Enfin, Youssef schoot de penalty er soeverein in en zowaar werd een achterstand omgebogen naar een voorsprong. Er volgden nog enkele goede kansen en onze jongens hadden het aan zichzelf te danken dat Groningen nog aan een slotoffensief kon beginnen. Gevaarlijk werd het enkele malen voor de goal van Babos en opeens werd dat o zo stille stadion weer heel even een groene hel. Pedersen maakte de gelijkmaker voor Groningen en een knotsgekke slotfase volgde. Wij hadden kansen maar zij evenzeer.

Achteraf heerst teleurstelling, maar Groningen had ook nog zomaar aan het langste eind kunnen trekken. Opmerkelijk genoeg was Pothuizen, die de geblesseerde Van Eijden verving, een van de beste aan onze zijde en hield hij zich in de basis makkelijk staande. Vaak wordt hem een profvoetballer onwaardige levensstijl verweten, maar als hij er moet staan dan staat hij er gewoon. Vaak werd ook gesproken over de ‘groene hel’ in Groningen en het ‘klapvee’ bij Heerenveen. Maar op basis van deze wedstrijd en de wedstrijden tegen Heerenveen de laatste jaren moet ik toch echt andersom concluderen. In Groningen kan je tegenwoordig een speld horen vallen (ja, ook na de 1-0) en bij Heerenveen brengt met name het staanvak steeds meer sfeer. Dat zal mij in Groningen ongetwijfeld niet erg populair maken maar ik kan me niet voorstellen dat zij dat anders zien.

Met de wedstrijden tegen Twente en Ajax in het vooruitzicht kunnen we onze borst nat maken. Maar er kan moed geput worden uit de wedstrijd van gisteren. Vooral voorin lijkt het steeds beter te gaan draaien. Hoewel de plaats op de ranglijst nog niet geweldig is, kan dat gezien de onderlinge verschillen binnen de kortste keren ook weer veranderen. De bal blijft rond en we zullen de komende wedstrijden zien of onze jongens tot een stunt in staat zijn.

Oe-a-Gentenaar