Zo zagen wij het: Heracles Almelo - NEC
din. 19 oktober 2010 

Zal ik eerlijk zijn? Zal ik het maar gewoon toegeven? Alvorens dit verslag te tikken heb ik toch maar eerst even de samenvatting op Studio Sport gekeken. Want hoewel we bij DTH de gouden regel hanteren dat een ‘Zo zagen wij het’ altijd wordt geschreven door iemand die ter plekke was, leek het me wel verstandig eerst even enkele cruciale momenten terug te zien, voordat ik in een soort automatisme (oud-?)F-sider en scheidsrechter van dienst Liesveld met de grond gelijk zou proberen te schrijven. Alle ogen, in elk geval die in het uitvak, waren namelijk al ver voor de wedstrijd gericht op de man die zich tijdens de laatste wedstrijd van NEC die hij floot niet echt populair maakte in Nijmegen. In woord en gebaar werd Liesveld nog eens aan die wedstrijd herinnerd, en het moet gezegd, hij maakte alle aandacht voor zijn persoon ruimschoots waar. Met twee pingels, een rode kaart en een dubieuze 2-0 drukte Richard ook deze keer een stevig stempel op de wedstrijd. Maar hoe schandelijk was het nu uiteindelijk? Vanuit het uitvak is dat altijd moeilijk te beoordelen.

Gezellig druk, onrustig stadion


Dat uitvak was gisteren weer eens redelijk gevuld. Rond de 180 meereizende getrouwen is en blijft niet riant, maar het zijn er nog altijd meer dan de hooguit 80 die de laatste tijd, zelfs bij autocombiwedstrijden, meegingen. Nu is Almelo-uit ook wel één van de allerrelaxte uitwedstrijden die we hebben. Je zou de broodjes en koffie die jaar in jaar uit bij aankomst in het Polman Stadion gratis op ons staan te wachten bijna gewoon gaan vinden, maar een dergelijke supportersvriendelijkheid is dat (helaas) nog lang niet overal in Nederland. Al zullen veel fanatieke zwartwitten bij het lezen van het woord ‘supportersvriendelijkheid’ in combinatie met hun club hun wenkbrauwen fronsen, want de onvrede over het supportersbeleid in Almelo is groot. Er is onenigheid over het staan aan de korte zijde – verboden door de directie – en daar bovenop kwam het wel heel flauwe stadionverbod voor de Man met de OpblaasTheo. De onvrede werd geuit middels spandoeken, het demonstratief achter de goal blijven staan, een bommetje tussendoor en – natuurlijk – een legertje opblaasmejuffrouwen waar de hele rosse buurt in Almelo spontaan werkloos van zou worden. Een gekleurde uitvoering had zelfs haar weg naar het uitvak gevonden, maar werd al snel aangehouden door Lonneke en Dorrethe. En zonder nu meteen de racismekaart te willen spelen, was het minstens opmerkelijk dat alle blanke dames met opengesperde ogen, monden en andere lichaamsdelen aan de overkant wél het einde van de wedstrijd mochten meemaken en ons vriendinnetje met een tintje niet! Of wilden onze stewards haar gewoon helemaal voor zichzelf hebben?

O ja, voetbal

Maar goed, genoeg over alle ongein op de tribune, natuurlijk wel het allerbelangrijkst op zo’n dag, er stonden ook nog 22 man klaar om een bal te trappen. Of in de optiek van het uitvak: 23 man, waarvan er eentje zijn best zou doen de wedstrijd te beslissen zonder tegen de bal te trappen. En zoals eerder opgemerkt: de scheids vervulde inderdaad een hoofdrol. Kort voor rust ging de bal op de stip na hands van Van Eijden. En hoewel makkelijk gegeven, was dit er eentje uit de categorie ‘Je kunt ‘m geven.’ Probleem is hier dus niet eens zozeer Liesvelds beslissing, maar eerder de willekeur waarmee scheidsrechters handsballen bestraffen waarbij een arm wel wat onhandig rondvliegt, maar niet bewust naar de bal gaat. Wij hadden pech, anderen geluk. Geen kwestie van pech of geluk was de 2-0. Everton scoorde na een pass met gestrekt been van Van der Linden en die goal had de eerste fluitist toch echt gewoon af moeten keuren. Zijn hypocrisie werd pijnlijk duidelijk doordat hij direct na de goal naar Otten liep die geblesseerd achterbleef. Hij had het overduidelijk gezien, maar liet het gebeuren. Op dat moment stond NEC overigens al met 10 man op het veld. En waar je kunt zeggen dat de eerste gele kaart van Erton wat makkelijk gegeven was, compenseerde de tweede dat ruimschoots. De overtreding was veel te hard en kwam zelfstandig al in de buurt van een wegzending.

NEC komt miraculeus maar tevergeefs terug

En met een man minder tegen een 2-0 aankijken betekent doorgaans dat je met lege handen naar huis gaat. En ook al klopte dat gisteren uiteindelijk ook wel, kansloos bleek onze ploeg op dat moment geenszins. Davids maakte de aansluitingstreffer en een vederlichte overtreding van doelman Pasveer op Goossens zorgde voor de twee gescoorde pingel van de middag. En de gelijkmaker waar niemand die echt nog verwachtte. Behalve misschien Liesveld die dat goedmakertje al de hele tijd in gedachten had. Grappig was dat seconden voor de 2-1 ondergetekende, uitgedaagd door de voorzitter (de onze natuurlijk, die met dat kale hoofd), had bevestigd dat het hem best wat geld waard zou zijn als NEC de achterstand in een voorsprong om zou buigen en de wedstrijd zou winnen. En geheel tegen de verwachting in, leek de gang naar de pinautomaat toch te moeten worden gemaakt. De goals hadden een verlossende werking op onze ploeg die op zoek ging naar de winnende. Helaas viel die niet aan onze, maar aan de andere kant en bleven we met lege handen achter. Zuur, dat wel, maar toch nog beter dan een kansloos verloren wedstrijd, als je het mij vraagt.

Liesveld, the verdict

En het eindoordeel over Liesveld, hoor ik de lezer denken? Tsja, de man is en blijft een schande voor de Nederlandse en (onbegrijpelijk maar waar) Europese velden. Een vriend van NEC zal hij wederzijds nooit meer worden, zoveel is duidelijk. Maar om nu te zeggen dat hij ons de nederlaag bezorgde gaat mij toch iets te ver. Daar had onze ploeg, die pas begon te voetballen toen de nederlaag een feit leek, ook zelf wel fors de hand in! Ik laat het hierbij, want ik wil ondanks alles positief eindigen. Niet over Liesveld natuurlijk. Nee, het is onze Groesbeekse hoop in bange dagen die het lichtpuntje was: Cillessen liet gisteren met enkele onnavolgbare reddingen en katachtige reflexen andermaal zien dat we een heuse groeibriljant in huis hebben. En hoewel de salarissen in het voetbal me (nog altijd) een doorn in het oog zijn, zou ik voor een langjarige verbintenis voor deze jongen, die dan voor onze club ongetwijfeld tot een waar boegbeeld à la Gentenaar uit zou groeien, die vijftig piek die ik gisteren uiteindelijk in de pocket hield zonder enige twijfel over hebben. Maar een winnende achter Pasveer was toch ook wel lekker geweest…

Thomas