Uit naar de landskampioen. Voor het eerst in de geschiedenis betekende dat een autorit over de A1 richting Enschede, maar net als altijd is het vooraf maar helemaal de vraag of er iets te halen valt, al wisten we afgelopen seizoen de regerende landskampioen in wat toen nog het DSB-stadion heette, wel degelijk te verslaan. Ook dit jaar bleek de expeditie richting schaalbezitter niet vruchteloos: eindstand 1-1, een mooi punt in de pocket en inmiddels een reeks van acht ongeslagen wedstrijden op de borden. Het kon slechter.

Slecht nieuws

Helaas hebben we wel slecht nieuws te melden. Verschrikkelijk zelfs, en we vragen ons af of we het ooit echt een plaatsje kunnen geven. Eén van de belangrijkste lichtpuntjes in het vaak sombere en grauwe bestaan van de voetbalsupporter dreigt te verdwijnen. Want hoewel ik me heilig had voorgenomen dit verslag nu eens niets te zeggen over de catering in Enschede, ontkom ik er toch niet aan te melden dat het de waarschijnlijk de laatste keer was dat we konden genieten van geweldige warme ham en handgemaakte hamburgers. Het stadion in Enschede wordt nog verder uitgebreid, er komt een verdieping bovenop de korte kant waar nu nog het uitvak huist, en als dat klaar is, komt alle catering in het stadion in eigen beheer van FC Twente. Niet alleen zullen we de volgende keer dus weggestopt zitten in het zoveelste uithoekje van een stadion in Nederland, wat op zich al een schande is, we zullen dan ook geen troost vinden in onbetwist de lekkerste hap vet die in een Nederlands stadion te vinden is. Doodzonde!

Rouw en feest

Genoeg over eten, want hoewel het voedsel in Enschede belangrijk is, draait het toch allemaal om voetbal. Dat zouden zelfs de onlangs overleden Daan Kolkman en Henk Floor, voor wie een minuut stilte werd gehouden, hebben beaamd, waarbij vooral laatstgenoemde een indrukwekkende rol heeft gespeeld in de geschiedenis van FC Twente. Gelukkig, het is eigenlijk zot dat je er überhaupt bij stil moet staan, hield ook iedereen in het uitvak respectvol zijn mond. En dat droefenis en vreugde dicht bij elkaar liggen, bewezen de mannen van Vak-P die hun 20-jarig bestaan luister bijzetten met een aardige tifo-actie, al vonden de echte tifo-volgers, waarschijnlijk mede door de staat van dienst van Vak-P op dat gebied, de actie een klein beetje tegenvallen. Er was in elk geval genoeg afleiding voordat de bal rolde.

O ja, voetbal

Want dat was waar ik naartoe wilde: voetbal. En wat begon het lekker. NEC speelde met twee echte buitenspelers, Chatelle op links en George op rechts, maar de 0-1 kwam kaarsrecht door het midden tot stand. Schöne bediende Zimling die koel afrondde en over twee wedstrijden gerekend een hattrick maakte. En hoewel een voorsprong lekker is, brengt het tegen een club als Twente ook altijd de angst mee dat je iets te vroeg hebt gepiekt en de tegenstander te vroeg hebt wakker geschud. De gelijkmaker kwam in elk geval al in de eerste helft. George verspeelde simpel de bal, maar nog wel treuriger was de manier waarop Sibum in de luren werd gelegd door Bajrami. Gedurende de lange rush over de flank werd pijnlijk duidelijk dat de oud-Tukker wat snelheid mist. Cillessen had bovendien ook niet zijn beste moment van de laatste maanden en dat zorgde voor een 1-1 ruststand.

En daar is Vak-P weer

Het kwartiertje pauze werd door de Twentse tifotypes gebruikt om deel twee van hun actie voor te bereiden. En die bestond vooral uit een grote hoeveelheid vuurwerk, die niet alleen het stadion volledig blauw zette, maar ook voor een groot deel op het veld belandde. Niet zo slim, dat betekent weer een aardig bedrag op de rekening van de KNVB. Toen de rook was opgetrokken, hing er verder een groot spandoek met de tekst ‘Waar Twente is, zijn wij!’. Een beetje jammer is wel dat de laatste uitwedstrijd van Twente, in het ons bekende Lushniki-stadion in Moskou, door ‘maar liefst’ 24 Tukkers werd bijgewoond. Dat deden wij toch beter!

Billenknijpen

Na de onderbreking vanwege de rook begon de tweede helft pas echt. Een tweede helft die voor Twente in het teken stond van de jacht op de voor een kampioenschap zo belangrijke volle mep, terwijl NEC toch vooral het punt niet weg wilde geven. Het lukte, maar vraag niet hoe. Twente stormde vooral op het laatst vol op de goal van Cillessen, maar die wist gelukkig van geen wijken. Zo nu en dan waren de lat en de doellijn hem behulpzaam, maar de tweede helft eindigde uiteindelijk zoals-ie begon: 1-1. Al had dat toch ook nog zomaar anders kunnen zijn, bijvoorbeeld als Sibum de bal in de slotminuten gewoon had doorgespeeld op de door het midden vrijlopende Vleminckx. Wat precies die slotminuten waren, was nog aardig onduidelijk, doordat de speaker aankondigde dat de stadionklok drie minuten achterliep, maar vervolgens dat de extra tijd vijf minuten bedroeg volgens de tijd in het stadion. Huh? We vermoeden een Zeister complot, zeker nu Kevin Blom, in maart eregast op het carnavalsfeest van kruikenzeikend Tilburg, scheidsrechter van dienst was. Mijn hemel, wat fluit die man warrig, al kan ik niet zeggen dat het per se in het voor- of nadeel van een van beide teams was.

FC Twente, topclub met maniertjes?

Met dat laatste zullen de spelers en supporters van Twente het hoogstwaarschijnlijk niet eens zijn. Men jammerde, klaagde en jankte constant over allerlei beslissingen van Blom. Frustratie alom, vergelijkbaar met de houding van een club als Ajax als het even niet lukt. Sowieso begint FC Twente, in het verleden toch een redelijk sympathieke volksclub, steeds meer arrogante trekken te vertonen. Het zal wel met het succes komen, maar zonde is het wel. Bijna net zo zonde als de teloorgang van de haute cuisine in het Nederlandse supportersleven. Met een licht gevoel van weemoed en een brok in mijn keel zeg ik daarom: Slagerij Peters, bedankt voor al die mooie jaren!

Thomas