Wanneer een club tegen degradatie voetbalt - en wij zijn wat dat betreft dit jaar behoorlijk de pineut - zijn al gauw de clichés niet van de lucht. Zo ook bij ons. Zeker toen directe concurrenten als Excelsior en Willem II onverwachte punten begonnen te pakken, was overal te beluisteren dat het water ons aan de lippen stond, het vijf - of zelfs één - voor twaalf was en NEC in de hoek zat waar de klappen vallen. Je zou dus verwachten dat onze equipe feller dan ooit aan de wedstrijd tegen FC Utrecht zou beginnen, maar ook dat het Goffertpubliek onze mannen 90 minuten lang de broodnodige steun in de rug zou geven. In de eerste helft van de wedstrijd tegen de Domstedelingen was van dat alles niets te bespeuren. Ik vrees dat een groot gedeelte van de NEC-aanhang na de eerste 45 minuten de kans op degradatie groter dan ooit achtte, zeker omdat concurrent en volgende tegenstander Heracles in Venlo met een nulletje of drie voorstond tegen VVV.

Exit Jonas

Als je per ongeluk pas in de rust binnen zou zijn gekomen, zou je slechts de ernstige blessure van Olsson hebben gemist. Onze Zweedse ad-interimaanvoerder, Wisgerhof was geschorst, kon al na een goed halfuur per brancard van het veld, en dat nadat hij net was teruggekeerd van een schorsing. Het zag er niet goed en dat bleek ook: enkelbanden gescheurd, een maandje of twee uitgeschakeld. Dat kon er ook nog wel bij, zal menigeen gedacht hebben.

De Luinge Show

Nog terwijl Olsson geblesseerd in het veld lag, nam een angry mob in de Goffert verder even wraak op arbiter Luinge. Toegegeven, kort daarvoor zag hij het bepaald niet helder, van enige NEC-gezindheid kon onze Roelof de Tafeldanser tot dat moment ook niet worden beticht en bovendien grijnsde hij op een gegeven ogenblik nogal provocatief richting Hazenkamp, maar de blessure van Olsson was toch echt niet aan de one man show van de man met de grijze highlights te wijten. Maar goed, kennelijk was een kort maar krachtig volksgericht even nodig. Dat Muslu heel subtiel de onvriendelijkheden in de kiem wist te smoren tekent onze knuffelturk. Al met al is het wel treurig te moeten constateren dat er in de Goffert alleen massaal gezongen wordt als het negatief is en tegen de scheids gericht.

Tweede helft voor NEC

De eerste helft ging dus voorbij zonder dat er voetballend veel te beleven viel, maar gelukkig kantelde dat in het tweede bedrijf. NEC kreeg de overhand in de wedstrijd en creëerde zowaar kansen. Enorm was die van Holman, die alleen op keeper Vorm van Utrecht afging maar naast schoot. Akkoord, de bal rolde iets te hard door en Vorm kwam goed uit, maar toch had die er wel al ingemogen. Nu was het aan het veelbesproken zwaargewicht Van Beukering de score te openen en in die zin te bewijzen dat Been terecht zijn trainersprincipes ondergeschikt had gemaakt aan het belang van de club. Op een voorzet van Lens kopte hij van enkelhoogte knap raak. Grapjes dat zijn gewicht bij zo’n lage kopbal een voordeel is omdat hij sneller naar de grond kan, laten we maar achterwege. Of eigenlijk niet dus. Hoe dan ook, het stond 1-0, zodat de broodnodige volle mep, die sinds 9 november telkens aan onze neus voorbij ging, weer eens binnen handbereik was. Toen Holman een klein kwartier voor tijd met een goed schot ook nog de 2-0 binnenschoot was het lot van Utrecht bezegeld en waren de drie punten voor ons.

Valse opluchting

De opluchting was dus groot in Nijmegen. Drie puntjes zouden ons waarschijnlijk iets van lucht geven op de ranglijst en bovendien zorgt het voor wat meer zelfvertrouwen voor de cruciale uitpot in Almelo. De tegenstander van komend weekeinde won uiteindelijk met liefst 5-0 van de Venlonaren, zodat we de Tukkers alleen met winst nog een beetje in het vizier houden. Een domper kwam rond tien voor half vijf toen de blauwe tussenstand van 1-2 bij Twente-Sparta op teletekst groen kleurde. Ook de Rotterdammers pakten de volle winst, zodat we ons net als de zondag ervoor uiteindelijk rijker voelden dan we eigenlijk waren. We staan nog steeds op een na laatste, al hebben we nu gelukkig wel een gaatje van drie puntjes met die andere Rotterdammers van Excelsior. Zodat dus ook de wedstrijd in Almelo gewoon weer een finale is, om maar in stijl met een cliché te eindigen.

Thomas