Zo zagen wij het: Heracles-NEC
zat. 2 februari 2008 

Een eerste record werd al bij het wegrijden uit Nijmegen geboekt: voor het eerst sinds tijden gingen er meer dan twee bussen met uitsupporters mee – de wedstrijd tegen Vitesse en eventuele juniorbussen niet meegerekend. Het belang van de wedstrijd, de korting op de kaartjes – met dank aan Been – en de oproep op internet en rond het stadion om weer eens mee te reizen, zullen er alle aan hebben bijgedragen. Goed, een enorme supportersschare reisde nu ook weer niet af naar Almelo – uiteindelijk kwamen we op zo’n 130 man – maar het zorgde er wel voor dat het uitvakje redelijk was gevuld. Zoals inmiddels gebruikelijk werden we in het Twentse weer uiterst vriendelijk ontvangen met broodjes en koffie, zodat we gevoed en gelaafd aan de wedstrijd konden beginnen.



NEC onder druk

Het duurde eerst nog eventjes voordat scheids Van Egmond voor het begin kon fluiten, de witte tifoserpentines moesten eerst worden opgeruimd en dat spul blijft op het stugge kunstgras aardig haken, maar toen kon de strijd om de zes punten losbarsten. Beide ploegen lieten zien dat ze het belang van de pot onderkenden, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Heracles behoorlijk overwicht had. Niet dat de zwartwitten heel gevaarlijk werden, maar toch. Gelukkig maakte NEC de 0-1, al was vanuit het uitvak niet precies te zien hoe de bal er nu in ging. Lens kreeg de goal in elk geval op zijn naam. Feest dus in het uitvak, waar voor het eerst in tijden weer eens behoorlijk werd gezongen. Uiteraard helpt een doelpuntje daarbij, maar dat gaat omgekeerd ook op!

This is the moment!

Maar goed, een 0-1 voorsprong is geen garantie voor succes. En in de tweede helft werd het spannender en spannender. De druk op de goal van Babos bereikte een hoogtepunt, maar gelukkig stond onze goalie zijn doel weer eens ijzersterk schoon te houden. En op het moment dat de druk ons te veel leek te worden, op het moment dat de 1-1 op een metertje boven de kunstgrassprieten in de lucht hing, kortom: op het allerbest denkbare moment, maakte de prima spelende Lens de 0-2. Het bleek het nekschot, de genadeklap voor Heracles. Het feest in het uitvak kon vanaf dat moment definitief losbarsten en deed dat ook. Het is maar goed dat er nog een paar Trouwe Honden niet zo van carnaval houden anders zou dit verslag waarschijnlijk pas op donderdag worden getikt na een dagenlange overwinningsviering met askruisje toe. Lichte spanning bleef er natuurlijk wel, we hadden al zo lang niet gewonnen, dat we maar moeilijk konden geloven dat het eindelijk weer een keer ging lukken, maar onze ploeg hield stand!

Lens

Man van de wedstrijd was natuurlijk Jeremain Lens. Met twee goals besliste hij de pot hoogstpersoonlijk en liet hij zien dat hij de komende wedstrijden nog van grote waarde voor NEC kan zijn. Dat hij Heracles in z’n eentje oprolde, leidde bij Ricky van den Bergh bovendien tot wat frustraties, zodat we als klap op de vuurpijl ook nog mochten genieten van een heus opstootje voor het uitvak. Lens werd – zo leek het in elk geval – in het gezicht geslagen en wilde zijn tegenstander te lijf gaan. Gelukkig werd hij tegengehouden en liep het met geel (voor beiden) af. Van de geruchten dat hij in de kleedkamers Van den Bergh alsnog een beuk zou hebben uitgedeeld en met rood bestraft zou zijn, lijkt gelukkig niet veel waar. Want met nog een paar uiterst belangrijke wedstrijden voor de deur kunnen we een Lens in deze vorm zeker gebruiken!



Terugweg

Het zal niemand verbazen dat de terugweg naar Nijmegen een stuk korter duurde dan de meeste huiswaartse ritten van het afgelopen jaar. Dat onze grote vrienden uit Arnhem tegen Heerenveen met liefst 7-0 klop kregen, maakte de avond natuurlijk nog mooier. Wat is het dan een genot om in de bus nog even lekker naar ‘Langs de lijn’ te luisteren. De zwartgele boefjes zorgden er zelfs nog voor dat de begeleidende politie onderweg nog even een tankstation moest afzetten en in Nijmegen aangekomen bleken de bussen zowaar te zijn bekogeld met eieren. Ach ja, je moet ergens heen met je frustratie na de grootste nederlaag in twee decennia, zeggen we dan maar! Maar genoeg over de besognes van die failliete boedelklanten. Het belangrijkst waren de drie punten die wij in Almelo pakten en ons sprongetje op de ranglijst. En dus eindigen we met: proost! Of voor de mensen die dit waarschijnlijk toch pas donderdag lezen: alaaf!

Thomas