Zo zagen wij het: NEC-vitesse
maa. 20 oktober 2008 

De eerste derby van het seizoen is weer gespeeld, de eerste overwinning is weer binnen. Zoals bekend won onze club met 3-1 van onze boezemvrienden uit dat dorp aan de Rijn. Saidi en Radomski scoorden hun eerste derbygoal, ervaren derbyrot El-Ak mocht net als twee jaar geleden een pingel verzilveren. En het door snorremans Westerhof voorspelde omslagpunt bleef uit, zodat het woord crisis zo langzamerhand wel van toepassing wordt op de laagvliegers uit Arnhem!

Historie

Een klein, maar voor de nostalgici onder ons mooi detail was dat NEC deze derby met de naam van Jack de Gier op de rug speelde. De gedachten dwaalden daardoor automatisch af naar die prachtige dag in 1999 waarop onze club aan de hand van Jackiegoal voor het eerst in jaren de viezeriken weer over de knie legde. Met dezelfde cijfers als gisteren, maar met de rugsponsor en die eindstand hebben we de parallellen ook wel gehad. Want kolkte de Goffert destijds en waren onze mannen heer en meester, in deze editie leek het er lange tijd bepaald niet op dat we andermaal met de winst zouden gaan strijken.

Matte en matige eerste helft

Want hoewel NEC dominanter begon, kreeg Vitesse al snel de overhand. Onze jongens speelden slap en slecht. Het leidde op de tribune tot de verzuchting dat de spelers met hun hoofd al in Zagreb zaten, terwijl voor ‘ons’ winst tegen de aartsvijand nog altijd het allerbelangrijkst is. Het matte spel van NEC mondde uit in de openingstreffer van de verloren zoon Hofs (al weet hij volgens een groot deel van de tribune niet precies wie zijn vader is…). De oproep tot sportiviteit van de stadionspeaker bij aanvang van de wedstrijd kon niet verhinderen dat Nicky zijn drie hersencellen wist te laten samenwerken voor een provocatief sprintje langs de Gofferttribune en Hazenkamp. De reactie van de tribune moge duidelijk zijn. Hofs kreeg een genereus rondje bier en cola naar zijn hoofd en ik heb nu al medelijden met de archeologen die over honderden jaren voor het grote raadsel staan waarom op vijftig vierkante meter toch zo’n onwaarschijnlijk groot aantal aanstekers wordt gevonden. Maar goed, voorlopig waren we inderdaad even stil. En gezien het spel leek de gelijkmaker, laat staan de winnende treffer, erg ver weg. En in dat soort gevallen is het hopen en bidden dat de rust alles zal veranderen.

Erop en erover

Gelukkig bleek de rust ons omslagpunt en wacht Hans Westerhof nog altijd op het zijne. Want al binnen vijf minuten in het tweede bedrijf knalde Radomski ons naast de zwartgelen. En eigenlijk is ‘knalde’ nog een understatement. De Pool poeierde de bal zo hard achter Velthuizen, dat de goalie, die er miraculeus nog een hand aankreeg, door zijn handschoenen heen brandblaren op zijn vingers schijnt te hebben opgelopen. De gelijkmaker was binnen! Wat volgde was een niet al te beste, maar wel spannende tweede helft waarin onze jongens gelukkig een stuk feller te werk gingen. Goed was het niet, we zullen geen namen noemen, maar sommige spelers acteerden soms bijna lachwekkend, maar langzaam maar zeker kreeg je het gevoel dat we misschien toch wel weer ‘gewoon’ zouden winnen. Hofs zag het ook al aankomen en ging keer op keer om duistere redenen op het Goffertgras liggen. Het is goed dat Nicky is teruggekeerd op zijn oude nest. Niet alleen is het intellect in Arnhem na het vertrek van Theo weer op het oude peil, ook hebben wij weer een mikpunt. Ik moet zelfs bekennen dat Hofs een irritanter mannetje is dan Theo. Daar gaan we dus nog een hoop lol aan beleven, want geen derby zonder vervelend Arnhems boegbeeld! Hoe dan ook, de gelijkmaker kwam. Nadat Saidi eerder al zonder consequenties werd gehaakt binnen Arnhemse zestien, gaf Vink in de herkansing wel een pingel toen Sansoni aan onze Speedy Gonzales trok. De Goffert hield zijn adem in, maar het verzilveren van een penalty tegen onze vrienden is aan El-Ak wel toevertrouwd: 2-1. Het Arnhemse verzet bleek gebroken en hoewel Babos nog één cruciale redding moest verrichten was duidelijk dat de punten (drie stuks, meer dan de mislukkelingen van Zuid tot op heden hebben behaald) wederom in Nijmegen zouden blijven. In de blessuretijd bezegelde Saidi de overwinning na een zoveelste counter tegen het massaal, maar ineffectief aanvallende Vitesse en kon het feest beginnen.

Eind goed, al goed

Het werd dus alsnog een mooie middag in Nijmegen. De spelers deden weer hun overwinningskunstje, Jack de Gier overhandigde Youssef de bloemen die hem als Man of the Match toekwamen. De man die voortaan als 90+3/80+3 door het leven zal gaan knoopte er nog wat ererondjes aan vast, Saidi bedankte Allah nog maar eens en de spelers van Vitesse reageerden primitief en belaagden de scheidsrechter. En wij? Wij dronken een biertje op het feit dat de grap over de cocktailprikker (Wat is de overeenkomst tussen Vitesse en een cocktailprikker? Beide hebben twee punten!) nog altijd actueel is. En er natuurlijk maar één echte nummer 1 van Gelderland is!

Thomas